Al zo lang als ik me kan herinneren, ervaar ik een gevoel van vrolijkheid en bewondering bij het zien van zwangere vrouwen. Dat gevoel groeide alleen maar meer toen ik wist hoe bijzonder het voelt om een kindje te mogen dragen. Maar waar ik voorheen naast een tikkie jaloers ook altijd een beetje hoopvol was bij het zien van een zwangere vrouw, lijkt de hoop dat ik dat ooit nog mee mag maken plaats te hebben gemaakt voor een combinatie van weemoed en verdriet. Ik voel me ontzettend gezegend dat we twee gezonde dochters hebben. Maar ik vraag me vaak af of de toekomst nog een baby voor ons in petto heeft.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd
Als één van vier kinderen, had ik als klein meisje al de wens voor een groot gezin. Ik genoot van de gezelligheid, altijd een vol huis en een tafel gevuld met spelletjes en eten. De wetenschap dat er altijd iemand voor me zou zijn, gaf me een warm gevoel. Dat wilde ik ook voor mijn kinderen. Maar ik werd ouder, ontdekte dat het leven duur is en dat gezinnen met twee kinderen niet voor niets de meeste voorkomende samenstelling zijn. En toevallig ook de voorkeur van mijn lief.

Het is lekker praktisch. De auto hoeft niet vervangen te worden en er is ruimte genoeg in huis. Met een beetje geluk kan ik zelfs een kamer inrichten met een plekje voor al m’n hobby’s. Ik kan eindelijk zo’n schattig gangbankje neerzetten waar nu al jaren een kinderwagen als jassenopslag dient en voorgoed afscheid nemen van m’n rafelende voedingsbh’s en eens investeren in een paar florissante setjes zonder voedingsclips maar met bijpassende slip.

Met vakanties en dagjes weg heb je twee volwassenen om twee kinderen in de gaten te houden én om voor te betalen en das allicht beter dan bankroet achter je ontsnappende kleuter aan moeten rennen. Met ons inkomen blijft er met twee kinderen tenminste ook nog geld over om zo nu en dan eens wat voor onszelf te kopen. Er komt weer tijd voor zelfontwikkeling, avondjes uit, nachten slaap en iets minder afhankelijkheid.

Als je een plusjes en minnetjes lijst zou maken met praktische redenen waarom je voor twee of drie kinderen zou willen kiezen, is de lijst al gauw enorm uit balans. We hebben twee gezonde kinderen. Wat wil je een mens nog meer?

Emotioneel
Maar wat als er in je hart nog plaats genoeg is? Wat als de gedachte dat er nooit meer een baby’tje op m’n borst in slaap zal vallen me buikpijn bezorgt? Dat de tranen achter mijn ogen branden als ik me realiseer dat er een moment komt dat die rondrennende peutervoetjes en schaterende babygeluidjes plaatsmaken voor stilte in huis? Dat m’n kleine meisjes sommen maken op school, in plaats van kwijlkusjes tegen mijn wangen plakken en meezingen met Juf Roos?

Wat als dit het is? Nooit meer de magie van zwanger zijn. Nooit meer dat verwachtingsvolle gevoel van liefde op het eerste gezicht? Geen eerste lachjes, stapjes en eerste ‘mama’ meer. Wat als alle eerste dingen nu voor het laatst gebeuren?
 
Na de geboorte van Annabel kon ik (na de zoektocht van de eerste maanden) volop genieten van alle mijlpalen, omdat ik ergens wist dat ik ze (als alles ons gegund zou zijn) nog een keer mee zou maken. Nu met Charlie ervaar ik elke mijlpaal als mooi moment, maar ook als heel beladen. Omdat het misschien wel de laatste keer is. Als we soms grappen of een kledingstuk of baby item naar zolder gaat of marktplaats op, voel ik hoe mijn buik samentrekt en als ik zwangerschapsaankondigingen voorbij zie komen, kan ik een vleugje jaloezie niet onderdrukken.

Compleet?
Een terechte vraag die mijn lief dan stelt is of dat gevoel ooit overgaat. Of ik als baby fan ooit m’n eierstokken in bedwang kan houden bij het aanschouwen van een kersvers mensje. Of dat gevoel van compleet zijn er na drie kinderen dan wel zou zijn?

We hoeven gelukkig nog niet te beslissen. Charlie is amper één en we hebben pas net echt onze draai met z’n viertjes gevonden. Maar toch gaat er geen week voorbij dat ik me niet afvraag of we ooit nog een baby’tje in ons gezin mogen verwelkomen. Al weet ik stiekem dat de kans klein is dat mijn lief van gedachten verandert. Omdat ik weet dat je niet uit loyaliteit besluit om voor een derde kindje te gaan, maar je wél kunt kiezen om tevreden te zijn met wat je hebt. Een unaniem besluit is er dus nog niet gekomen. Maar hoeveel lijstjes ik maak, ik weet niet of dat ooit wel gaat gebeuren.

Want als je hoofd en je hart lijnrecht tegenover staan, wie wint er dan?