Toen Annabel net was geboren, merkte ik dat ik dat ik naast een enorm gevoel van trots en liefde ook een soort angst had gekregen die ik nog niet kende voor ik moeder was. De eerste dagen durfde ik nauwelijks dichtbij de trap te lopen omdat ik bang was dat we samen naar beneden zouden vallen. En ik denk dat ik niet de enige moeder ben die ’s nachts in het wiegje van haar ukkie heeft gespiekt om te kijken of ze nog wel ademde.       

Het ouderschap komt met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Combineer dat met een lekkere dosis hormonen en korte nachtjes en het is niet gek dat je soms een beetje onrealistische of uitvergrote angsten ervaart. Gelukkig groeide mijn vertrouwen, ebden de hormonen weg en kreeg ik weer balans in m’n hoofd. Ik zag niet langer overal gevaar en genoot van m’n lieve, kleine baby’tje.

Dus toen ik een paar dagen na de geboorte van Charlie datzelfde onbestemde gevoel in m’n lijf kreeg, weet ik dat aan een nieuwe levens veranderende gebeurtenis. Ik mocht dan al een poosje moeder zijn, ineens een nieuw hulpeloos mensje om voor te zorgen met diezelfde hormonenbom als destijds in m’n lijf, kon natuurlijk prima zorgen voor een opleving van die oude angsten.        

Erger in plaats van beter
Maar Charlie werd ouder en in plaats van dat de angsten afnamen, werden ze erger. Het begon met dezelfde onrust als bij Annabel. Gaat alles wel goed als ze bij een ander is? Ademt ze nog wel als ze in bed ligt? Maar al gauw merkte ik dat de spanning in m’n lijf toenam. Het liefst liet ik haar geen moment uit m’n zicht. En als Annabel ergens speelde, zag ik overal manieren waarop ze kon vallen of zich kon bezeren. In gedachten was ze al twintig keer zonder kijken de weg overgestoken tijdens een rondje door de wijk, terwijl ze juist altijd zo goed oplet.        

Mijn lief kon geen kwartier langer doorwerken zonder me dat te laten weten en toen mijn moeder een hele oppasdag niets had laten horen, was ik ervan overtuigd dat ze met een hartaanval midden in de woonkamer lag en mijn kinderen huilend lagen te wachten tot ik thuiskwam. Alleen over straat heb ik niet meer gedaan sinds ik een keer ’s avonds van m’n ouders naar huis reed in het donker, en bij iedere voorbijrazende scooter zeker wist dat ze me honderd meter verder op zouden staan te wachten om me van mijn scooter en telefoon te beroven.        

’s Avonds in bed is het het ergst. In plaats van op tijd in slaap te vallen omdat ik doodmoe ben, lig ik nog uren te piekeren en overvallen doemscenario’s me. Ongeluk, ziekten, overlijden. Ik wéét dat alles goed gaat, maar m’n emoties worden me de baas. M’n zorgen of onze meiden normaal op kunnen groeien drukken met de dag zwaarder op mijn schouders. En berichten over moord, verkrachting en misbruik verstikken me zo erg dat ik me soms afvraag hoe ik ooit in staat zal zijn ze zonder mij de deur uit te laten gaan. 

Pas na ademhalingsoefeningen, een paar bladzijden uit een boek of een knuffel van m’n kleine meisje, vind ik vaak de rust om in slaap te vallen.        

Mentale tijgerstrepen
Het duurde even voor ik hierover durfde te praten. Ik schaamde me een beetje dat ik een tweede er niet ‘gewoon’ even bij deed. Ik was dolgelukkig met haar komst en we konden ons geen zoetere baby wensen. Praktisch gezien ging alles ook prima. En toch nam mijn hoofd een loopje met me. Daarom besloot ik eerst mijn verhaal te delen met een aantal vrouwen die ook net een kindje hadden gekregen. En wat bleek? Ik was niet de enige die zich zo voelde.       

Vreemd eigenlijk. Want dat je oncharmante netbroekjes nodig hebt en een week niet durft te poepen als je net bent bevallen, is de meeste moeders wel bekend. En dat het even kan duren voor je lijf zijn oude vorm weer te pakken heeft (als dat al gebeurt) is ook al geen nieuws.    

Maar dat het leven je zo naar de keel kan grijpen als je een mini mensje op de wereld hebt gezet, heb ik niet ontdekt in de newborn nieuwsbrieven. Terwijl ontzwangeren zo veel meer is dan fysiek terug in vorm komen. Het Instagram barst van de ‘Love mijn nieuwe lijf’ foto’s, vol tijgerstrepen en bijbehorende mantra’s over het moederlijf. Maar dat je hersens net zo goed een nieuwe vorm aannemen, wist ik niet.   

Where focus goes, energy flows.
De situatie waarin we zitten helpt natuurlijk niet. Door het internet krijgen we dagelijks een overdosis ellende en verdriet om onze oren geslingerd. En alsof dat nog niet genoeg is, drukt Corona al ruim anderhalf jaar een stempel op ons leven. Het benauwt en verstikt me. Ik verlies mezelf en dierbare momenten met de mensen van wie ik houd door de donkere wolken in mijn hoofd.        

Dus moest het roer om. M’n schermtijd omlaag, geen ongelimiteerde en ongefilterde stroom aan bagger die zo m’n hoofd in kon maar enkel fijne berichten en met mate. Meer échte tijd met m’n meisjes. Leuke dingen doen met het gezin. Buiten spelen, wandelen, liedjes zingen en foto’s kijken van vakanties of dagjes weg. Apocalyptische series mogen even plaatsmaken voor sitcoms en ik ben me weer extra bewust dat wat ik eet, écht invloed heeft op hoe ik me voel. Ik liet mijn bloed prikken zodat ik mijn tekorten kan aanvullen uit potjes en probeer, ondanks dat daar misschien de grootste uitdaging ligt momenteel, goede nachten te maken. Gelukkig is mijn lief de allerliefste en offert hij het gros van zijn uitslaapbeurten op voor mijn gemoedstoestand.       

Het zijn allemaal geen tovermiddelen, maar het gaat wel de goede kant op. Ik kan beter relativeren en sneller schakelen als ik toch in die angstige spiraal kom. Onze zomervakantie en de zon die EIN-DE-LIJK is gaan schijnen hebben daar absoluut aan bijgedragen. Nu nog proberen die stijgende lijn vast te houden. De komende maanden staan in ieder geval in het teken van meer van dit. Herinneringen maken. Zonnestralen vangen. En natuurlijk lekker eten.

Want ik heb die tijgerstrepen liever op m’n buik dan in m’n hoofd.