Nog 151 nachtjes slapen

Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat we onze zoektocht naar de perfecte basisschool voor Annabel startten. Aanvankelijk waren er drie scholen in de race, maar al gauw na het bezoeken ervan konden we er eentje elimineren. Omdat het lijstje met voors- en tegens bij de overgebleven scholen zo dichtbij elkaar lag en het gevoel bij beide hartstikke goed was, gaven we onszelf een aantal maanden de tijd om de juiste keuze te maken. Maar mijn besluiteloosheid vierde hoogtij en ik nam én herzag zo’n beetje dagelijks mijn beslissing, dus besloten we dat m’n lief de knoop moest doorhakken. Voor de inschrijftermijn verstreken was en Annabel aangewezen zou zijn op de thuisonderwijs kunsten van haar moeke.

Lees verder “Nog 151 nachtjes slapen”

Compleet gelukkig, gelukkig compleet?

Al zo lang als ik me kan herinneren, ervaar ik een gevoel van vrolijkheid en bewondering bij het zien van zwangere vrouwen. Dat gevoel groeide alleen maar meer toen ik wist hoe bijzonder het voelt om een kindje te mogen dragen. Maar waar ik voorheen naast een tikkie jaloers ook altijd een beetje hoopvol was bij het zien van een zwangere vrouw, lijkt de hoop dat ik dat ooit nog mee mag maken plaats te hebben gemaakt voor een combinatie van weemoed en verdriet. Ik voel me ontzettend gezegend dat we twee gezonde dochters hebben. Maar ik vraag me vaak af of de toekomst nog een baby voor ons in petto heeft.

Lees verder “Compleet gelukkig, gelukkig compleet?”

Been there, (haven’t) done that.

Als een dappere ‘first-time-mom’ had ik me bij Annabel allerlei zaken voorgenomen. Na drie maanden borstvoeding ging ik weer in de lampen hangen, slapen zou ze na een paar weken in de wieg lekker op haar eigen kamer doen, ik zou altijd mijn rust bewaren en mini mensen in het grote bed waren uit den boze.

Er is geen ouder ter wereld die ik uit hoef te leggen dat het dus niet helemaal (of helemaal niet) ging zoals gepland.

Lees verder “Been there, (haven’t) done that.”

Negen maanden op, negen maanden af

Toen Annabel net was geboren, merkte ik dat ik dat ik naast een enorm gevoel van trots en liefde ook een soort angst had gekregen die ik nog niet kende voor ik moeder was. De eerste dagen durfde ik nauwelijks dichtbij de trap te lopen omdat ik bang was dat we samen naar beneden zouden vallen. En ik denk dat ik niet de enige moeder ben die ’s nachts in het wiegje van haar ukkie heeft gespiekt om te kijken of ze nog wel ademde.       

Lees verder “Negen maanden op, negen maanden af”

Klein meisje met je grote emoties

Hoewel de sprongetjes kalender al lang gestopt is met het waarschuwen voor donderwolken boven (of in) het hoofd van miss mini, gaan de sprongen in haar ontwikkeling onverminderd door.

Logisch, ze is nog klein. En hoewel ik haar bijdehand zat vind voor haar leeftijd, blijft het fijn en bijzonder om haar te zien groeien en ontwikkelen. Jammer genoeg gaat die ontwikkeling soms gepaard met woede uitbarstingen, stampvoeten en krijs concerten. Haar temperament heeft geen boodschap aan onze trommelvliezen en het verzoek een beetje zachtjes te doen wordt niet zelden als uitdaging gezien om nog meer herrie te maken.

Lees verder “Klein meisje met je grote emoties”