De eerste weken na mijn (uiteindelijk) positieve test, ging mijn hoofd nog talloze keren per dag van ongeloof naar ongelooflijk zwanger. Ik voelde het ene moment niets, om het volgende moment twintig kwaaltjes tegelijk te ervaren. Maar naast de fysieke kwaaltjes, kwamen ook al gauw de ‘en nu’ vragen.

Doordachte beslissing
Natuurlijk was de buikbaby geen impulsief besluit, maar een keuze waar lang en goed over is nagedacht. Een stabiele basis staat bovenaan ons prioriteitenlijstje en, hoewel je nooit alles kunt dichttimmeren, proberen wij in ieder geval voor 90% de zaken besproken, bedacht of afgekaderd te hebben.

Maar als het dan eenmaal écht zo is, rijzen er toch weer allerlei vragen. Hoe gaan we het met de opvang doen? Is het financieel allemaal zo te organiseren dat niemand iets tekort komt en we wel comfortabel kunnen blijven leven? Blijven we hetzelfde aantal uren werken als we nu doen of nemen we misschien ouderschapsverlof op?

Allerlei zaken die in de aanloop van Annabel haar geboorte veel minder meespeelden. Toen was ik vooral bezig met een gezellig kamertje inrichten en een miljoenmiljard schattige outfitjes scoren. Dagen struinde ik het internet af naar het perfecte wiegdekentje en tientallen mailtjes stuurde ik heen en weer met de maakster van het geboortekaartje. We speelden Kinder, bezochten iedere babymeubel gigant in de regio en ploos ik ieder artikel over badbevallingen, het gouden uur en een voorspoedige start van de borstvoeding uit.

Aldoende leert men
Nu weet ik dat het kaartje niet in week 20 af hoeft te zijn, zijn de grote zaken als meubels en een kinderwagen al in huis en beperk ik de aanschaf van kleding tot een minimum (of maak ik het misschien wel zelf).

We weten nu, dat een badbevalling een prachtig streven is, maar dat als er iéts is dat zich niet laat sturen, het een bevalling is. We begrijpen dat borstvoeding hard werken is en geen romantiek en dat het zomaar zou kunnen dat de golden hour wordt doorgebracht met naald en draad tussen je benen, om de ravage die de geboorte heeft aangericht enigszins te herstellen.

Maar ook de vanzelfsprekendheid waarmee ik de vorige zwangerschap doormaakte bleek achtergebleven ergens tussen mijn nachtrust en uitslaapsessies. Ik realiseer me (door alle soorten moeders die ik leerde kennen sinds ik er zelf eentje ben) dat een gezond kindje, wat na een voldragen zwangerschap geboren mag worden, een wonder is. En die zwangerschap vooral mogen genieten van het getrappel en de voorpret, in plaats van last te hebben van allerhande kwaaltjes, is ook al geen gegeven.

Gelukkig hebben we inmiddels de dertien weken gehaald. Zijn de kwaaltjes afgenomen tot een acceptabel niveau en beginnen de vraagstukken zoetjes aan ruimte te maken voor oplossingen. Begint het nieuwe avontuur wat op ons wacht langzaam maar zeker door te dringen en kan ik voorzichtig gaan genieten.

En gelukkig is er dan óók nog tijd genoeg voor het uitkiezen van een naam en het laten maken van het perfecte kaartje.