De afgelopen tijd hadden mijn lief en ik met regelmaat gesprekken over een mogelijk tweede kindje. Mijn wens voor een groot gezin was er altijd en ook zijn voorkeur voor een gezin met meer dan één kind was niets nieuws. Na de pittige start met Annabel, en de realisatie dat we het eigenlijk best lekker voor elkaar hadden zoals het was, kwam bij beiden even de vraag of dat we dit nog een keer konden (en wilden) terwijl er al een klein humpie rondliep.

Het duurde niet lang voor we ons realiseerden dat we wens voor nog een kindje groter was dan de angst dat het pittig of opnieuw aanpassen zou worden. Want, laten we wel wezen, ook zonder allergieën zal het geen ‘walk in the park’ worden.

Luister naar je lijf
We besloten er maar gewoon ‘voor te gaan’ en te zien waar het schip zou stranden. Dat het ons de eerste keer zo snel gegund was, zou geen enkele garantie zijn voor een tweede ronde, maar ik hoopte stiekem in ieder geval dit jaar nog zwanger te raken, zodat het leeftijdsverschil met Annabel maximaal drie jaar zou zijn.

Als ik iets heb geleerd in mijn zwangerschap van Annabel en de periode die volgde, is het dan mijn lichaam vaak beter weet hoe iets zit, dan mijn hoofd. Toen dus toen, bijna een week voor mijn menstruatie had moeten beginnen, vage kwaaltjes de kop op staken, wist ik ergens al dat het raak was.

Maar krijg dat je man met zijn nuchtere houding maar eens aan zijn verstand gepeuterd. Ik bestelde een setje ClearBlue digital testen online, omdat ik liever geen bemoeizuchtige buren of verre familie tegenkwam bij het Kruidvat en wachtte (voor mijn gevoel een week) tot mijn lief de dag nadat mijn menstruatie had moeten beginnen EIN-DE-LIJK thuis kwam. Vol verwachting deed ik de test, klikte de dop erop en legde hem tussen ons in op de bank. Minutenlang (die opnieuw honderd keer zo lang leken te duren) staarden we naar het stukje plastic dat tussen ons in lag. Om daar, een tikje beteuterd, ‘niet zwanger’ te zien verschijnen.

Had mijn lichaam me dan toch gefopt?

Eerste hulp bij zwangerschapstesten
Ik appte een vriendin en die adviseerde me een test bj de Action te halen. De rest van de avond bracht ik door met allerhande fora over vrouwen, baby’s en zwangerschappen bezoeken, op zoek naar het aantal keer dat ClearBlue ernaast zat en vrouwen volgens de Action test toch zwanger bleken.

Die zoektocht leerde mij dat ik, mocht het ooit nog zover komen, nooit meer Clearblue testen koop. Want als die het altijd bij het juiste eind hadden gehad, waren er een stuk minder baby’s geboren.

Afijn. De volgende dag reed ik met gierende banden naar de Action waar ik een doosje met twee testen kocht, om vervolgens weer een tergend langzaam verlopende dag, te moeten wachten op mijn lief.

We herhaalden het ritueel van de avond ervoor en een streepje bleef uit. Althans, dat dacht ik. Vanuit een hoek van 30 graden met het licht op de juiste manier op het venster, leek er in de verte iets wat wel wat weg had van een streepje, te verschijnen. Ik appte mijn vriendin (die meteen een dansje deed, want: een streep is een streep), maar was zelf niet overtuigd.

Nu wist ik nog niks.

Het verlossende woord
De volgende morgen besloot ik de tweede test uit het doosje te doen en ook hier bleef een overduidelijk resultaat uit. In een poging toch vóór het weekend (mijn verjaardagsweekend, dus: bier of geen bier) duidelijkheid te krijgen, nam ik toch maar de gok die praatgrage buur tegen te komen bij het Kruidvat en tussen een berg onnodige boodschappen, verstopte ik een doosje testen.

En daar was, op vrijdag 26 juni, twee dagen voor mijn 32e verjaardag, een duidelijke streep zichtbaar.

Zonder strik, zonder visite en zonder ‘lang zal ze leven’, kreeg ik daar het mooiste verjaardagscadeau dat ik me kon wensen: een broertje of zusje voor onze Annabel.