Onlangs deed onze gemeente ‘even’ de mededeling dat wij op korte termijn ons afval mogen verzamelen in van die grote, lelijke containers. Tot op heden kon je je vuilniszak in een ondergrondse container storten, maar dat werkt schijnbaar niet naar behoren. Lekkere timing, zo vlak voor de zomer, want niets zegt zomer zoals de geur van zonnebrandcrème, een rokende barbecue en GFT bakken die al dagen staan te stomen in de zon.

Natuurlijk snap ik de gedachte erachter wel. We maken er een potje van met z’n allen. Schijnbaar in de gemeente Barendrecht nog een beetje meer dan daarbuiten. Het moet duurzamer.

Op een geheel ander vlak, maar wel binnen ons mooie durp, werd twee weken geleden het nieuwe magazine BijMama gelanceerd. Een magazine vol verhalen die op een zeker moment voor iedere mama herkenbaar zullen zijn of worden. Maar met de focus op duurzaam. Eten, speelgoed, kleding. Allemaal met een beetje meer aandacht voor de natuur. Zodat we over honderd, tweehonderd en misschien wel duizend jaar, nog steeds verhalen en artikelen kunnen schrijven zodat medemama’s weten dat ze niet alleen zijn.

Het is niets nieuws onder de zon. We worden ons meer en meer bewust van de gevolgen van ons gedrag op de natuur. Dus worden we op talloze manieren gewezen op dingen die kunnen bijdragen aan herstel. Of in ieder geval het beperken van de schade.

Mijn hoofd reageert vrij intens op zulke dingen. Mijn leven kan prima voortkabbelen zoals het doet, maar zodra ik artikelen lees of nieuwsitems hoor waarin ik word aangespoord actie te ondernemen, sla ik op hol. Dan wil ik een miljoen dingen tegelijk met als resultaat dat er meestal precies niets gebeurt.

Het voornemen om wat meer vegetarisch te eten, strandt vaak al bij het maken van het boodschappenbriefje omdat we vervallen in oude gewoonten. Een prakkie, een pasta, een ovenschotel. Zoals mijn moeder me dat leerde, in een tijd dat we niet zo veel wisten als we nu doen. En regelmatig vergeet ik de babyfoon uit te zetten, die vervolgens een paar uur nodeloos stroom staat te trekken.

Het was tijdens de zoveelste scroll langs mijn Instagram tijdlijn, dat ik besefte: het moet anders. Ook mijn gedrag heeft invloed. Een mama grapte over haar uit de hand gelopen shopgedrag voor haar koter en ik realiseerde me dat ook ik daarin genoeg ruimte heb voor verbetering. Want hoewel al die jurkjes en leggings haar prachtig staan, heeft ze het echt allemaal nodig? Kan het niet een beetje minder? En de dingen die ik wel koop, is daar wel zo goed over nagedacht? Hoe groen is een kast vol kleding van Zeeman en Wibra? Kan ik niet beter kiezen voor een kwart kast gevuld met wat duurdere items van merken die ook onze achterkleinkinderen nog willen kleden?

De dame in kwestie stelde zichzelf de uitdaging waaraan ik op dat moment (met véél moeite, geloof me) besloot mee te doen: de hele maand geen kleding voor je kind kopen.
Vriendlief lachte toen ik het hem vertelde en ik kon hem haast horen denken: ‘dat lukt jou niet’.

Maar ik ga ervoor. De eerste zes dagen zitten er al bijna op en ik ben vol goede moed dat ik het ga halen. De kleding die miss mini niet meer past, is inmiddels naar Stichting Babyspullen gebracht. Zo krijgt het daar in ieder geval een dankbaar tweede leven.

Goede tips voor duurzame kledingmerken voor ukkies zijn welkom trouwens.

Maar wel graag na 31 mei.

Gewoon, voor de zekerheid.

Benieuwd hoe dit verder ging?
Lees het hier.