Nog voor mijn vriendinnen of mijn ouders wisten dat ik zwanger was, vond ik online een forum voor zwangere vrouwen. Normaliter ben ik geen groot voorstander van kwaaltjes en het internet, met name omdat je meer dan eens doodziek blijkt volgens je digitale vragenlijst, terwijl je in de werkelijkheid niet veel meer mankeert dan een koudje. Maar mijn vermoeidheid was al gediagnosticeerd en de zwangerschap was geen denkbeeldige toestand. Dus zocht ik lotgenoten.

Wat ik vond was een groep dames die allen uitgerekend waren in augustus en dus (bijna) allemaal een geheimpje bij zich droegen. Terwijl ze in werkelijkheid hun mooie nieuws van de daken zou willen schreeuwen. Het was het begin van een belangrijk onderdeel van een nog belangrijkere periode. Een vraagbaak voor allerhande kwaaltjes, vol cheerleaders voor foto’s van je perfect gestylede babykamer. Wat is de beste kinderwagen en waar scoor ik de goedkoopste luiers? Van praktische vraag tot paniekaanval: vanaf het prille begin, deelden we lief en leed met elkaar.

Ook op Instagram verplaatsten mijn interesses zich. Hashtag bier veranderde in hashtag bellypic en het aantal mama’s, en incidentele papa (in spe), in mijn volgers en gevolgden lijst nam in rap tempo toe. Op zich geen vreemde ontwikkeling. Waar het hart van vol is, loopt het hart (en in mijn geval het Instagram account) van over.

Sommige mensen verbazen zich daarover. Die zetten hun vraagtekens bij het delen van je leven, met mensen die je nog nooit hebt gezien. Social media zou oppervlakkig zijn en het delen van foto’s en verhalen puur voor de likes.

Maar wat zij niet zien is het verhaal achter de foto van dat jongetje met zijn brede glimlach. Dat ventje dat ziek is, maar zich vandaag een dag heel goed voelt. Zij zien alleen de likes. Of die foto van de moeder bij het lege bedje. Dat bedje waar een kindje in had moeten liggen, maar waar nu alleen maar tranen vallen. Zij zien alleen een opgeruimd kamertje. Zij weten niet van de Instagram papa die met zijn rake woorden je een hart onder de riem steekt, en ze missen het pakketje wat je krijgt van die lieve Instamama, terwijl je elkaar nog nooit in het echt hebt gezien.

Ze realiseren zich niet hoe fijn het is dat er altijd iemand beschikbaar is waar je terecht kunt met je vragen. Waar ervaringsdeskundigen je gerust kunnen stellen of met je meedenken in het vinden van een oplossing. In real life heb ik een handjevol mensen dat zich in dezelfde situatie bevindt of ooit heeft bevonden. Online zijn dat er vele malen meer. Verhalen van herkenning en bemoediging. Al die moeders van de ‘augustus-groep’ (wat inmiddels een heus begrip is bij ons in huis) zijn mijn digitale vriendinnetjes geworden.

Naarmate de jaren verstrijken, zal je kring doorgaans kleiner worden. Niet iedere vriendschap doorstaat de tand des tijds. Soms een verdrietig proces, maar vaak een natuurlijk onderdeel van het leven. Als je dan ook nog ouders mag worden, kan het zomaar zijn dat dat proces zich in sommige gevallen versnelt. Een kind krijgen heeft een enorme impact op je leven, en soms op dat van de mensen om je heen. Met de komst van Annabel is het leven voor altijd veranderd.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik vriendinnen heb die met liefde luisteren naar alles wat er in Annabel haar jonge leventje gebeurt. Haar doorkomende tandjes en nachtelijke perikelen worden met oprechte interesse aangehoord. Maar hun stapverhalen, sollicitatiegesprekken en boy troubles zijn net zo goed onverminderd belangrijk. Dus als wij zijn bijgekletst en ik loop nog over van baby praat, is het fijn dat ik terecht kan bij die mooie online mama groepen. Wat een heerlijke constatering is het dan, dat ik in deze cruciale fase van mijn leven geen vrienden verlies, maar juist een hele grote groep heb gewonnen.

Want iedereen kent de uitspraak ‘It takes a village to raise a child’, maar niemand heeft gezegd dat die village niet digitaal mag zijn.