Dat het moederschap ongeveer net zo veel zekerheden geeft als de gemiddelde loterij, ben ik inmiddels wel achter. Denk je nét het slaapritme van je mini onder de knie te hebben, volgt er weer een sprong, snotneus of doorkomend tandje dat de hele boel weer in de war gooit. De afgelopen vijftien maanden verliepen hier ongeveer zo en ik heb inmiddels niet meer de illusie dat dat op korte termijn erg zal veranderen.

Sceptisch
Voor Annabel er was, was dat wel anders. Ik had wel even bedacht hoe ik alles zou doen. Rust, reinheid en regelmaat zouden zorgen voor de beste slaper aller tijden en aan sprongetjes en dat soort ongein had ik geen boodschap. Het merendeel vond ik zweverig, overdreven of goede marketing.

Baby gebaren pasten een tijd lang perfect in dat plaatje. Hoe kon je nu een kind wat amper drie woorden spreekt en iedere vraag met ‘ja’ beantwoordt, leren welk gebaar bij welk woord hoort? Sceptisch was inmiddels ‘my middle name’.

Groot was dus mijn verbazing, toen op de befaamde augustusgroep verschillende moeders resultaten hadden geboekt met deze vorm van communiceren. Dat was reden genoeg voor mij om me eraan te wagen.

Proef op de som
Wanneer Annabel zat te poepen, maakte ik een vuist en bewoog die heen en weer. Het officiële gebaar voor poep lijkt te veel op Annabel haar zwaai beweging, dus koos ik zelf een gebaar. Poep roepen naar je vader als hij naar zijn werk gaat, leek me niet zo aardig.

Twee weken lang lette ik extra goed op haar gedrag en, zodra ik haar hoofd knalrood zag worden en de woonkamer gevuld werd met haar onmiskenbare poepgeur, zat ik als een wilde met mijn vuist te zwaaien. De eerste dagen kon dit vooral op een verbaasd gezicht of een harde lach rekenen. Maar naarmate de dagen vorderde, leek ze het linkje te leggen en voor ik het wist stak ze uit zichzelf haar hand in de lucht, om vervolgens haar luier vol te werken.

Bubbelbad
Ik moest dus toegeven dat die gebaren zo gek nog niet zijn. Dat Annabel slechts een handjevol woorden spreekt, zegt niets over haar vermogen om de gebaren eigen te maken. Integendeel, door haar beperkte woordenschat, is het reuze handig dat ze zich op een andere manier kan uiten dan enkel door te gillen of te wijzen.

Het ultieme bewijs leverde ze vorige week vlak voor ze naar bed ging. Mijn lief was aan het werk en Annabel moest in bad. Nou ja, in de wasmand van de Action, die uitstekend als bad fungeert. Ze zat vrolijk te spetteren en bakjes van links naar rechts te schuiven, toen ze ineens haar hand opstak en een vuist maakte. Als de wiedeweerga tilde ik haar op en hing haar boven het toilet. Haar eerste keer poepen op de wc was daarmee een feit en de timing had niet beter gekund.

Nee, nee, nee, nee
We kunnen dus wel zeggen dat mijn scepsis wat betreft baby gebaren inmiddels compleet is verdwenen. Sterker nog, toen ik er over na ging denken, realiseerde ik me dat er in de loop van de tijd al meer gebaren op natuurlijke wijze waren ontstaan. Zo wiebelt Annabel heel lief haar hoofd heen en weer als ze iets lekker vindt en als ik vraag of we gaan eten maakt ze een smakkend geluid. En mede dankzij mijn moeder, wijst ze als een strenge schooljuf met haar wijsvingertje als ik ‘nee’ tegen haar zeg, of als ze zelf iets gaat doen waarvan ze weet dat het niet mag.

Zo staat de teller stiekem toch al op meer dan één gebaar. De komende tijd gaan we ons er meer in verdiepen en kijken welke gebaren nog meer handig of leuk zijn om Annabel te leren.

Iemand een idee hoe haalbaar ‘als je vanavond doorslaapt, gaan we dit weekend naar de Intratuin’ is?