Soms maak je ergens plannen voor, terwijl je stiekem al weet dat het realiseren ervan best een uitdaging zou kunnen worden. Een Doutzen Kroes figuur kweken, een 21-daagse Caribische cruise maken, trouwen op een (tropisch) eiland. Allemaal prachtige plannen, maar misschien een tikkie te hoog gegrepen.

Toen op onze augustusgroep het plan werd geopperd om een date te plannen, was ik bang dat dat voorstel toegevoegd zou worden aan bovengenoemd rijtje. Maar niets bleek minder waar, en na talloze datumprikkers, was het gisteren tijd voor onze mega baby date. Locatie? Van der Valk Utrecht. Super logisch, want: centraal. Maar voor deze held in de auto echt te ver. Dus koos ik voor de trein. Dat heb ik geweten.

Toen ik zaterdagavond na het uitzoeken van 37595 verwijderde items mijn NS dagkaart code terugvond (hiep hoi, puddingbrein), leek het me handig om voor een paar euro een upgrade naar de eerste klas bij te boeken. Dan had ik meer kans op een zitplek en dat leek me met het oog op een eventuele maaltijd voor miss mini wel zo praktisch. Dat pakte iets anders uit. Bij het instappen in de trein van Barendrecht naar Rotterdam Centraal ontdekte ik dat die kinderwagen mooi niet door de deur naar de eerste klasse ging passen. Of de tweede. Dus zat ik vast op het zogenaamde balkon. Zonder stoelen. Gelukkig zat miss mini warm en vrolijk in haar wagen en in de volgende trein zou het vast beter zijn.

Niet dus. Het blijkt dat je met kinderwagen redelijk gedoemd bent tot dat kleine stukkie waar je de trein in komt. Waar ik fijn tot de eindbestemming stond en de deuren bij iedere stop aan de andere kant open gingen, en ik dus chronisch in de weg stond. Tel daarbij op: een XXL verkleedfeestje in de jaarbeurs en een Metal feestje in Rotterdam en je kunt je een voorstelling maken bij de hoogte van ons comfort tijdens deze reis.

Ook het sjouwen van de wagen, waar je maar net een behulpzame medereiziger voor nodig hebt, maakte wel dat ik me die dag afvroeg hoe mensen zonder auto of rijbewijs, of mensen die zich permanent op wielen voortbewegen, dat doen.

Gelukkig scheen de zon en verscheen ik ruim op tijd op de plaats van bestemming. Een mooie zaal in van der Valk Utrecht was voor ons omgetoverd tot brunch zaal, inclusief ruimte voor onze mini’s om lekker over de vloer te dweilen.

Binnen een half uur stond de ruimte vol met kinderwagens en een bonte verzameling speelkleden kleurde de vloer als een Ikea ballenbak. Dertig mini mensjes en hun apetrotse mama’s. De één veel te vroeg geboren, de ander haar ontwikkeling ver vooruit. Alle baby’s met hun eigen verhaal en een moeder die dat verhaal maar wat graag deelt met de groep. Tot vandaag enkel online. Maar nu konden we elkaar een knuffel geven, in de ogen kijken of stand-in mama zijn voor andermans baby als mama zichzelf tegoed deed aan het buffet van de grote toekan.

Het is zo bijzonder dat we elkaar nog nooit gezien hebben en het nu leek of we elkaar al jaren kennen. De meest bijzondere gebeurtenis uit onze levens werd met elkaar gedeeld. Dingen die we misschien niet eens met vrienden of familie bespraken, maar wel met elkaar. Een groep vrouwen. Allen hun eigen onzekerheden. Gesterkt door elkaar, gesteund door elkaar. Een lach, een traan en duizenden berichten. Vraagstukken tijdens de nachtvoeding en grappen en filmpjes in weekenden vol babypret.

We wisselden ervaringen uit over slapeloze nachten, borstvoeding, behulpzame papa’s en de duizendenéén andere onderwerpen waar je als mama nooit over uitgepraat raakt en bewonderden elkaars draagdoek, luiertas en baby kleding. Naast dat je nergens een groep dames zult vinden die zó goed weet waar je zelf als kersverse mama doorheen gaat, is het ook een fijne inspiratiebron voor nóg meer spullen die je eigenlijk niet nodig hebt, maar toch wilt hebben. De kartrekker van onze babydate had zelfs in samenwerking met Organix een mooie goodiebag voor alle mama’s georganiseerd. De kers op de taart.

Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Helaas betekende dat voor ons de retourvariant op die morgen. Terug naar het station, met een seinstoring als bonus. Tegen vijven arriveerden we thuis. Moe maar voldaan. Onze hoofden vol, tassen vol en harten vol. In gedachten wanneer we de volgende date zouden prikken.

En waar ik toch die mooie gele draagdoek kan scoren.

Eerst mijn upgrade geld maar eens terugvragen bij de NS, dat scheelt tenminste weer een paar euro.