Afgelopen vrijdag gingen mijn lief en ik naar het theater. Een avondje lachen, gieren, brullen bij Najib Amhali. Hoewel ik zelf geen enorm cabaret fan ben, wist ik dat m’n lief zich sowieso zou vermaken. Niet alleen kijkt hij graag een show op z’n tijd, weliswaar op dvd, maar hij kent ook de typetjes van de verschillende artiesten en weet precies wat waarop aansluit. Dus vond ik dat een mooi cadeau voor ons zoveel maanden samen zijn. De voorstelling bleek even grappig als persoonlijk en kwetsbaar.

Om spoilers te voorkomen zal ik niet verder uitweiden, maar de strekking luidde: “Waar was ik” (niet geheel verrassend ook de naam van de show). Waar was ik, toen dat gebeurde, en waar was ik toen ik dat leerde? Een reis door zijn leven, met een gevoelige noot en een harde lach. Ook door mij.

Wanneer ik die vraag op mijn eigen leven toepas, kan ik momenteel kort en krachtig zijn. Thuis. De kans is groot, als je me vraagt waar ik was ‘toen…’, dat ik antwoord met ‘thuis’.

Het is niet zo dat mijn sociale leven compleet aan diggelen ligt. Ik zie en spreek mijn vriendinnetjes gelukkig genoeg. We gaan zo nu en dan lekker lunchen of ergens een kop koffie drinken. Maar van de spontaniteit van vroeger is bepaald geen sprake meer.

Om te beginnen is het een uitdaging om een weekendmoment te vinden dat mijn onregelmatig werkende lief vrij is en dus bij Annabel kan blijven. Een oppas vinden voor zaterdagavond of zondagmiddag is ongeveer net zo snel geregeld als een kaart voor de WK finale voetbal en als je eenmaal mensen bereid hebt gevonden thuis te blijven voor jouw uk, wil je daar ook niet wekelijks ge(mis)bruik van maken.

Gelukkig koop je concert- en theaterkaarten vaak ver van tevoren en ben je dus ruimschoots in de gelegenheid om oppas te regelen. Zou je zeggen. Tot deze maand ineens bleek dat drie van die activiteiten in één maand plaatsvonden. En dan is het toch nog even stoeien om niet drie weken achter elkaar bij opa en oma aan te kloppen, terwijl oma al een vaste dag voor haar mini Marietje zorgt.

Daarnaast merk ik dat de behoefte om ‘de hort op te gaan’ in drastisch tempo is afgenomen. Op zaterdagavond met een kop thee en een rol Oreo’s op de bank is het nieuwe bier drinken in de kroeg met foute hits. De laatste talentenjacht die ik tot een half jaar geleden keek, was de eerste editie van Idols. Maar zowel The Voice als Holland’s Got Talent werden dit seizoen op de voet gevolgd.

M’n prioriteiten zijn verschoven. Niet in de laatste plaats omdat m’n bed tijden datzelfde deden.

Natuurlijk genoot ik met volle teugen, toen ik twee weken geleden uit volle borst met Jason Mraz stond mee te brullen. En als ik volgende week met m’n vriendinnetje naar een concert in Ahoy ga, zal ik me ook dan van de eerste tot de laatste minuut vermaken. Maar thuiskomen is nog nooit zo fijn geweest.

Ik leg m’n meissie graag zelf op bed. Met een dikke knuffel, een kus en ‘mama houdt van jou, dat mag je nooit vergeten’. Ik vind het een fijn idee dat ik haar zelf kan troosten als ze wakker schrikt uit een nachtmerrie. En ik ben er graag bij wanneer ze op haar speelkleed ligt en trots naar me kijkt als ze voor de vierhonderdste keer van buik naar rug rolt, en ik haar vervolgens terug moet draaien omdat andersom nog niet lukt. En als ik vanuit de box de eerste ‘mamamamama’ brabbelgeluidjes hoor, word ik warm van binnen.

De mijlpalen vliegen me om de oren en ik betrap mezelf er dagelijks op dat ik de tijd stil wil zetten. De momenten met haar samen wil koesteren. Voor ik het weet kan ze praten, blijft ze spelen bij vriendjes of kan ze wel alleen naar school. Is ze groot en stoer en heeft ze geen tijd meer voor mama. Ze is maar zo kort zo klein en concerten en theatervoorstellingen zijn er over tien jaar ook nog.

Dus breng ik mijn tijd door met haar. En als ze mij over tien jaar, als ze groot en wijs is, vraagt: ‘Mama, waar was jij toen?’, kan ik vol trots en zonder centje spijt zeggen: ik was thuis.

Thuis bij jou.