Als je kind bijna één wordt, lijkt het of heel de wereld daarvan op de hoogte is en denkt dat jij dat niet bent. Dus wordt het je zo’n dertig keer per dag verteld. “Ze is bijna jarig he?”. Zo hard als ik mijn best deed om niet geconfronteerd te worden met het idee dat mijn baby straks geen baby meer zou zijn, zo hard deed de tijd zijn best om dat proces te bespoedigen.

Trip down memory lane
En toen was het gisteren ‘ineens’ 25 augustus. Als een vingerknip vloog er een jaar voorbij. Alsof maanden weken werden, vlogen we de seizoenen door. Om een jaar na de geboorte van onze zonneschijn, op een dag die haast twee keer zo warm was als een jaar geleden, haar eerste verjaardag te vieren. Het meest intense jaar uit mijn leven, ingeleid door de meest intense nacht uit mijn leven. Wat een emoties voelde ik afgelopen week bij het herbeleven van deze tijd en wat een emoties hebben we het afgelopen jaar gevoeld.

Mijn lief en ik zijn planners. Dat wisten we al, maar daar zijn we het afgelopen jaar nog een beetje meer achter gekomen. Aanbiedingen in de gaten houden, precies weten wat wanneer op is en dus in bulk ingeslagen kan worden, agenda’s die altijd kloppen en huishoudelijke schema’s die met chirurgische precisie worden opgesteld en nageleefd. Dat Annabel daar geen boodschap aan had, werd ons al snel duidelijk. Het afgelopen jaar zijn ons geduld, onze nachtrust en onze plan skills serieus op de proef gesteld en er waren momenten bij dat ik een persoonlijke assistent overwoog, of op zijn minst een schoonmaakster.

De kraamtijd
Dat de eerste periode met een newborn heftig is, kan geen verrassing zijn. Met kraamverbanden die als deurmat kunnen dienen en nachten waarin je meer op loopt dan slaapt, wordt meteen gekeken uit welk hout je gesneden bent. Tel daar een kindje met reflux en koemelkallergie bij op en je hebt het recept voor twee vermoeide en verdrietige ouders. Op het moment zelf leefden we met de dag, maar achteraf realiseer ik me eens te meer hoe lastig het was. Ik zie de foto’s van een meisje dat sliep of huilde en lees in het dagboek hoe we de wanhoop nabij waren. Zouden we dit ‘wel even’ doen? Hoorde dit er gewoon bij en hadden we er veel te licht over gedacht? We genoten van ons kleine meisje, maar maakten ons tegelijk zo veel zorgen. Het vele spugen, het onhoudbare huilen en het niet willen groeien. Dit was niet hoe we het ons hadden voorgesteld. We kwamen de deur amper uit. Boodschappen doen met een gillende baby is geen pretje en ook op visite gaan, beperkten we tot een minimum. We gingen in overlevingsmodus.

Licht aan het einde van de tunnel
De kinderarts bood uitkomst en toen het lek eenmaal boven was en we met het juiste dieet, onze ukkepuk de voeding konden geven die ze nodig had, zagen wij stukje bij beetje meer en meer van de echte Annabel. Haar tranen ruilde ze in voor grote glimlachen en de bezoekjes aan het consultatiebureau brachten ons tranen van vreugde, in plaats van verdriet, toen eenmaal bleek dat ze haar inhaalslag zeer serieus nam. Ze ging groeien, lachen en spelen en wij konden weer een beetje ademhalen. We ontdekten dat vaste voeding een hele nieuwe dimensie geeft aan het begrip poepbroek en dat jurkjes veel leuker staan bij meisjes die kunnen lopen, dan bij baby’s die alleen maar liggen. Slapen deden we nog steeds niet, maar wie maakte ons wat.

De laatste maanden van haar eerste levensjaar zagen wij een blije baby veranderen in een ondeugend en energiek meisje. Een meisje wat eet als een bootwerker en breeduit lacht als we haar na een veel te kort slaapje weer uit bed komen vissen. Haar flamingo knuffel is haar beste vriend en haar nichtje Mia haar partner in crime. Haar beide oma’s kunnen rekenen op twee uitgestoken armpjes als ze hen ziet en niemand laat haar ogen zo glimmen als papa die met haar donderjaagt op het grote bed. Wij genieten met een grote G en hebben het begrip powernap inmiddels tot kunst verheven. Dat die powernaps tegenwoordig ’s nachts plaatsvinden in plaats van op een luie zondagmiddag op de bank nemen we maar voor lief.

Go with the flow
Zo lastig als we het leven als papa en mama begonnen, zo vanzelf gaat alles nu. We hebben onze draai gevonden. Het huis wordt weer met regelmaat gepoetst en de voorraadkasten zijn gevuld. Ik drink mijn koffie zelfs weer warm. Boodschappen doen is een feestje met miss mini, in plaats van een opgave. De enige strijd die dat nog oplevert is die om een reep chocola die bij de kassa teruggegeven moet worden zodat de kassière hem kan scannen.

En met haar eerste verjaardag sloten we een achtbaan van een jaar af. Een jaar vol tranen, lessen, vreugdedansjes, en ontdekkingen.

Ontdekkingen
Zo ontdekte ik dat ik prima met een handtas, een luiertas, een kind, een draagzak en een tas vol boodschappen kan fietsen, en draai m’n hand niet meer om voor een voeding op welke willekeurige openbare plek ook. We plakten drie fotoalbums vol en vulden trouw een invulboek in met de meest willekeurige informatie die je maar kunt bedenken, uit angst ooit één van die vele mijlpalen en feitjes te vergeten.

Annabel groeide van een ieniemienie baby’tje met amper maatje 50 tot een heus mensje in maat 74 en we concludeerden dat ook hele kleine kleertjes uitstekend in rap tempo een wasmand kunnen vullen. Talloze zorgvuldig uitgekozen outfits werden onder gespuugd en knieën kapot gekropen. En met iedere garderobewissel kon ik opnieuw concluderen dat mijn voornemen om geen ‘meisje meisje’ van haar te maken faliekant was mislukt. We leerden dat eten wat vandaag de bom is, morgen volledig uit de gratie kan zijn en dat de grap die haar vandaag laat gieren van het lachen, morgen misschien niet meer geeft dan een stoïcijns gezichtje.

We leerden klankjes en gebaren, liedjes en bewegingen. We zongen honderd keer ‘you are my sunshine’ en ik slikte wel duizend keer mijn tranen weg bij een ontroerend moment, een schaterlach of simpelweg een blik op haar knappe toet.

Dankbaar
Maar we leerden ook dat we dankbaar mogen zijn. Dankbaar voor een gezond kindje. Dankbaar dat we herinneringen mogen maken met elkaar. Dankbaar dat die kleine frummel met haar grote, blauwe ogen ons iedere dag opnieuw laat weten wat er écht belangrijk is in het leven.

En hoewel ik het jammer vind dat de babytijd voorbij is, ben ik trots dat we dit jaar als gezin zijn doorgekomen. We hebben het overleefd. De tandjes en de spuitluiers, het slaapgebrek en de zuur ruikende kleding. De pieken en de dalen, we deden het met elkaar. En ik kan niet wachten om te zien wat het volgende jaar voor ons in petto heeft.

Bedankt dat je er deel van uitmaakte, me een hart onder de riem stak wanneer ik dat zo hard nodig had of me nóg trotser maakte door mee te genieten van onze kleine zonneschijn middels lieve reacties. Ik hoop dat je ook in haar nieuwe levensjaar met ons mee komt lezen en genieten.

Het groeiend gevoel voor drama van Annabel vertelt me dat ik je steun goed kan gebruiken.