Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik slechter tegen verandering kan. Wanneer ik iets op mijn computer al jaren op dezelfde manier doe en een update gooit alles om, heb ik echt even nodig om om te schakelen. En toen ik vorige week met mijn nieuwe telefoon zat te spelen en per ongeluk mijn tijd- en weerwidget de prullenbak in bonjourde, was ik een uur lang een hele onprettige versie van mezelf (aldus mijn lief) tot ik de widget weer terugvond.

Ook afgelopen donderdag was daar zo’n moment dat ik werd geconfronteerd met mijn eigen afnemende flexibiliteit.

Culinesse
Mijn lief en ik gingen een biertje drinken en een dansje doen bij Culinesse, een culinair festival in Rotterdam. We waren er al eerder geweest en dat was goed bevallen. Zoals op ieder food festival, betaal je flinke bedragen voor mini gerechtjes en moet je daar óók nog eens heel lang voor in de rij staan. Wij zorgden dus thuis voor een gevulde buik en gingen voor het bier en de muziek. Eenmaal op het terrein aangekomen bleek dat het er heel anders uitzag dan andere jaren. Het was vele malen groter, we kenden de weg niet en toen de fade-out bij Davina Michelle haar laatste liedje klonk, sjokte de hele menigte als een kudde schapen, over een smal zandstrand richting het andere podium alwaar Clouseau aan hun optreden zou beginnen.

Dan ben ik eigenlijk al klaar. Waar ik vroeger van de ene naar de andere kant zou huppelen, onderweg waarschijnlijk honderd nieuwe vrienden makend, wil ik nu gewoon van A naar B zonder in m’n oor getetterd te worden door aangeschoten pubers, terwijl voor me iemand met naaldhakken probeert mijn grote teen te perforeren omdat ze niet kan kiezen welke kant ze op wil. (Wie draagt er nou pumps naar een strandfeest?)

Gelukkig bereikten we massaal het grote veld waar Clouseau, en na een klein rondje verkennen en een ijskoud pilsje scoren, zochten we een plekje om een uurtje mee te brullen met gouwe ouwe. Uiteraard ben ik dan blij dat we gewoon zijn gebleven en ik m’n drama gehalte voor een moment heb weten te temperen.

Schoolkamp
Met het inzetten van ‘Daar gaat ze’ dwalen mijn gedachten af naar een kleine twintig jaar geleden. In een kamphuis in Bruinisse, doet een klas van 32 hysterische groep-achters een poging een passend einde te geven aan de bijzondere periode die de basisschooltijd is. Een handjevol ouders is mee en probeert dat zootje in bedwang te houden. Het is de avond van de talentenjacht en we zijn opgelaten. We drinken stiekem shandy (en voelen ons zó dronken), dansen in kleurrijke outfits en gedragen ons veel volwassener dan we zijn. Tegen de tijd dat we richting onze slaapkamers moeten, lopen we zo te stuiteren, te jubelen en te flirten, dat het ouder comité besluit plaats te nemen op de gang, om te checken welke pre-puber zich welke kant op beweegt. Het hoofddoel lijkt de meiden in het kippenhok te houden en de heren in hun eigen hut. Met iedere keer dat ik de gang probeer door te sluipen, zingt de vader van mijn basisschool liefje ‘Daar gaat ze’. Ik kende het niet, maar ik ben het nooit vergeten. Ik vond het zo mooi, dat ik nog wat vaker heen en weer liep. Om uiteindelijk, met de rest van de kippen, aan de juiste kant van het kamphuis in mijn bed te belanden.

Toekomstdromen
We droomden die week over de toekomst. We konden alles worden. Ik speelde voetbal met de jongens en fantaseerde over een oranje shirt en een vol stadion dat mijn naam scandeerde. En wanneer ik onze leerkracht brutaal van repliek diende, zag ik mezelf in een rechtszaal staan. In een toga, met mijn haren netjes gekapt. Als het voetballen op een mislukking uit zou draaien, zou ik vast en zeker advocaat worden. Mijn mond was groot, maar mijn dromen nog veel groter.

Ik schrik op uit mijn gedagdroom wanneer ik een veld vol mensen ‘loop naar de maan’ hoor gillen. Back to reality. Van voetballen op hoog niveau is het helaas nooit gekomen. En ook die toga is ook gereserveerd voor mensen die het wel konden opbrengen hun best te doen op school.

Oud zeer
Er is een tijd geweest dat ik daarom boos was op mezelf, en teleurgesteld. Dat ik niet harder mijn best heb gedaan om wat te doen met de hersenen die ik cadeau kreeg. Ik startte als ambitieuze puber op het gymnasium om vier jaar later een VMBO diploma te halen. En zelfs dat ging niet vanzelf. Ik wisselde talloze keren (deels vrijwillig, deels verplicht) van baan, betaalde me op latere leeftijd scheel aan een HBO programma omdat ik na mijn MBO de verkeerde prioriteiten had en maakte keuzes die ik met de kennis van nu nooit had gemaakt.

Dat heeft me gefrustreerd. Als ik om me heen oud klasgenoten zag, met mooie banen en glorieuze carrières. Zij deden wél hun best. Zij kozen voor hun toekomst, in plaats van hun vriendje, de kroeg of welke misplaatste prioriteit dan ook.

Cliché
Inmiddels ben ik niet meer boos of teleurgesteld. Ik geloof in het enorme cliché dat alles gebeurt met een reden. Redenen die mij (en jou als trouw lezer inmiddels ook) meer dan duidelijk zijn.

Dus zing ik uit volle borst mee met Clouseau en heb een zalige avond met mijn lief. De herinneringen koester ik en ‘daar gaat ze’ galmt nog even door in mijn hoofd. Tot ik drie dagen later op de radio een cover hoor van ene Frenna. ‘Daar gaat ze’, volkomen door de mangel.

Ik slik en zap weg.

Ik kan écht niet tegen verandering.