Sinds ik op regelmatige basis een inkijkje geef in ons leven en dat van Annabel, krijg ik uit allerlei hoeken vragen en reacties op stukjes. Een PB’tje met een hart onder de riem, een grappige reactie onder een foto of een vraag naar aanleiding van een blog. Meestal gaat het over Annabel, maar steeds vaker wordt de toon van conversaties persoonlijk. Wat voor werk doe je, waar vier je vakantie en hoe brengen jij en je lief het liefst jullie datenight door (spoileralert: met veel eten en een serie op de bank).

Al een tijdje had ik dus het voornemen om eens iets over mezelf te schrijven. Onlangs deelde ik op Instagram tien feitjes over mezelf en daarop volgden verschillende vragen, maar veelal over hetzelfde puntje. In het kader van de roep om meer echte verhalen en minder Insta-perfect plaatjes en ‘zie-mijn-leven-eens-perfect-zijn’ blogs, deel ik dit. Want ik ben een gelukkig mens, ik heb alles wat mijn hartje begeert. Maar er is één ding wat invloed heeft op iedere dag van mijn leven.
Ik heb misofonie.

Als je de term kent, betekent dat hoogstwaarschijnlijk dat je dit zelf hebt, of iemand kent die er last van heeft. In beide gevallen wil ik je hierbij bedanken. Als je ‘patiënt’ bent, dat je (hopelijk) nog nooit iemand hebt neergehoekt of verzopen en als je iemand kent die het heeft, bedankt dat je die persoon niet hebt neergehoekt of verzopen.

Ken je de term niet, volgt nu een korte toelichting. Misofonie betekent letterlijk ‘haat aan geluid’. Meer specifiek gaat dit vaak over repeterende geluiden zoals het klikken van een pen, het tikken van een radiator, of (één van de meest voorkomende triggers) smak- en eetgeluiden en de afkeer hiervan.

Nu kan het zomaar zijn dat jij denkt ‘Hee, dat heb ik ook’. Heel veel mensen vinden het irritant als iemand overal vals doorheen fluit of eet als een kind van drie. Het grote verschil tussen mensen die dingen ‘irritant’ vinden en mensen met misofonie, is dat ik me er niet voor af kan sluiten. M’n hartslag gaat omhoog, m’n ademhaling wordt onrustig. M’n lichaam reageert met een ‘vechten of vluchten’ reactie. Zoals het lichaam van iemand met claustrofobie in een lift, of iemand met hoogtevrees op het Empire State Building.

Nu is het iets makkelijker om ervoor te kiezen niet in de lift te stappen, of New York vanaf de grond te bekijken in plaats vanaf het Empire State Builing, dan het voor iemand met misofonie is om alle geluiden die trigger kunnen zijn te ontwijken. Dat zou erop neer komen dat ik moet verhuizen naar een vrijstaande woning in een stiltegebied en ik nagenoeg iedere vorm van menselijk contact zou moeten ontwijken.

Gelukkig hoeft dat niet. In de loop der jaren heb ik manieren gevonden om ermee om te gaan. Relativeren, in- en uitademen en rustig blijven. ‘Die appel is een keer op’, ‘die collega is een keer niet meer verkouden‘, ‘je werkweek is bijna voorbij’, ‘het bord is bijna leeg’. Vaak lukt dat. Soms niet. Meestal met tranen tot gevolg. Ik heb mezelf gehaat om de misofonie. Ik wil niet over m’n toeren raken als er twee radiozenders op dezelfde afdeling aanstaan. En ik ben al helemaal niet trots op de woede die ik voel bij het geluid van een onschuldig klikkende pen, een vriendin met hooikoorts of een rammelend armbandje.

Gelukkig wordt er steeds meer onderzoek naar gedaan en inmiddels is duidelijk dat misofonie (hoogstwaarschijnlijk) een neurologische afwijking is. En dus niet, zoals mij vroeger veelvuldig werd verteld, aandachttrekkerij of een vorm van intolerantie.

Het bijzondere aan misofonie is, dat de meeste mensen die eraan lijden, deze reacties niet hebben als het gaat om kinderen of dieren. Hoe dat komt is onduidelijk, maar het is het enige prettige aan deze verder waardeloze aandoening. Als ik zie hoe Annabel haar fruit verorbert, is het maar goed dat zij niet hetzelfde effect op mij heeft als wanneer mijn lief diezelfde appel weg zou smikkelen. Vooralsnog hoeft miss mini dus geen last te ondervinden van de misofonie van haar moeder.

Maar er komt een dag dat zij ouder is en haar gelik aan een ijsje of geklik van haar pen tijdens het maken van haar huiswerk misschien wel voor een reactie kan zorgen. De gedachte daaraan maakt me verdrietig. En de kans dat Annabel ook belast zal zijn met deze erfelijke aandoening, maakt me nog veel verdrietiger.

Inmiddels zit ik al een half uur naar mijn scherm zit te staren, te twijfelen of ik me zo kwetsbaar op wil stellen. Of ik uit de veiligheid van het bloggen over mijn kind wil treden. Ik ben bepaald niet anoniem, Google me en je vindt talloze misofonie gerelateerde items. Maar toch ben ik onzeker. Zoek ik naar een grappige of gevatte slotzin, en realiseer me dat die er niet is. Er is niet humoristisch aan dit verhaal, helaas.

Dus dit keer een verzoek. Ken je iemand met misofonie? Steek diegene dan een hart onder de riem. Leg je pen weg, eet met je mond dicht (eigenlijk moet je dat sowieso doen, misofonie gezelschap of niet), stop met je nagels te trommelen op je bureau. Erken het probleem, in plaats van het te bagatelliseren. Een kleine inspanning voor jou, een heel groot verschil voor je gezelschap.

Namens iedereen met misofonie: bedankt.