Al vanaf dat ik een mini Ilsje (inclusief witblonde palmboom, midden op m’n hoofd) ben, kan ik heel bevlogen zijn van dingen. Als ik mijn tanden ergens in zet, laat ik niet gauw los. Soms kan het wat obsessieve trekjes krijgen, maar gelukkig komt de nuance met de jaren. Waar ik vroeger een avond kon beginnen met een film over 9/11 en ik zes uur later, verstrikt in de meest duistere krochten van het internet, overtuigd was dat de New World Order zich huisden onder mijn bed, weet ik tegenwoordig beter wanneer te stoppen of selectiever te zijn in de informatie die ik tot me neem.

Maar met de komst van een mini mensje, werden mijn ‘ik-wil-alles-weten’ antennes weer maximaal geprikkeld. Ik had het gevoel dat ik in negen maanden tijd, tientallen jaren aan literatuur, ervaringsverhalen en risico analyses uit mijn hoofd moest leren. Eten, slapen, wandelen. Iedere activiteit in het leven van onze spruit zou onder de loep genomen worden en we zouden niets aan het toeval overlaten.

Dat het moederschap zo’n beetje synoniem is voor ‘zeg maar dag tegen je plannen’, werd al duidelijk tijdens de bevalling. De vluchttas die al drie weken keurig op de achterbank van de auto stond, moest naar binnen gehaald worden omdat miss mini besloot dat ze niet ging wachten tot wij in het ziekenhuis zouden zijn. Het bevallingsbad in het Ikazia bleef leeg en onze eigen douche draaide overuren.

In de periode die volgde werd duidelijk dat ik die negen maanden voorbereiding beter aan een paar goede boeken of een lekkere serie had kunnen besteden, want het ene na het andere plan of voornemen kon linea recta de prullenbak in. We zouden haar overal mee naartoe nemen, ze zou absoluut niet tussenin slapen en ik zou binnen de kortste keren weer helemaal middenin mijn social life zitten. Allemaal precies niet gelukt. Een kind laat zich niet sturen en er ging geen week voorbij dat we daaraan niet werden herinnerd.

Inmiddels is madame bijna tien maanden oud en hebben we een beetje in de smiezen hoe dat real life vadertje en moedertje spelen in z’n werk gaat. We hebben, ondanks het onregelmatige werk van mijn lief, een prettige routine in de dagen en houden het verbazingwekkend goed vol op minimale uren slaap. Annabel speelt, lacht, slaapt (net (niet) genoeg) en groeit als een tierelier.

Maar er is één ding wat de gemoederen flink bezig houdt. Haar eten! We (oke, ik) hadden het helemaal bedacht. Middels de Kleintjes methode zouden wij Annabel op een ontspannen manier kennis laten maken met vaste voeding. We zouden pas starten met vaste voeding als ze zes maanden was, tot één jaar zou melk de hoofdvoeding zijn en alles wat er verder naar binnen zou gaan was bijzaak.

Gelukkig zijn niet al die voornemens verdwenen. We startten inderdaad met zes maanden en groeien op melk lukt haar nog uitstekend. Maar het plaatje van een kind met een stuk paprika in de ene hand en een stronk broccoli in de andere, bleek iets anders.

Of eigenlijk precies dat. Maar daar blijft het dan ook. Het eten vasthouden gaat haar prima af. Er stukjes afknabbelen ook, maar het doorslikken bleek een uitdaging. In de eerste maand hielden we daar rekening mee, ze moest immers nog oefenen. In de tweede maand gingen we op zoek naar manieren om het slikken te bevorderen. Maar toen er in maand drie nog enkel werd afgeknabbeld en uitgespuugd, als een vent van 87 met zijn pruimtabak, begon de moed ons in de schoenen te zinken.

Mevrouw kwam iedere nacht nog om de twee á drie uur en het einde van mijn kolf verlof kwam angstvallig snel in zicht. Ze moest nu toch echt een keer wat door gaan slikken, want we zouden toch ook niet in een maandje tijd alle melkvoedingen omgezet hebben in vaste voedingen. Hoewel ik vastberaden was dit te laten werken, kreeg de gedachte om het over een andere boeg te gooien steeds meer de overhand.

Dus besloten we op een dag gewoon een boterham voor haar te smeren en haar deze in stukjes te voeren. Alsof ze weken niet had gegeten, viel ze aan op de vork voor haar neus. En hoewel de eerste boterhammen flink wat tijd in beslag namen, heeft ze inmiddels binnen tien minuten twee volkoren boterhammen achter haar kiezen en is dan nog steeds beledigd dat het bord leeg is. En wanneer we haar de korst erbij geven, houdt ze die trots in haar handen en wordt ook die uiteindelijk volleerd weggeknabbeld.

Doorslapen doet ze uiteraard nog steeds niet. Maar ze kan lekker mee eten wanneer wij dat doen en ze wisselt hapjes voeren prima af met hapjes zelf eten. Ergens vind ik het jammer, dat het niet zo ‘picture perfect’ heeft uitgepakt zoals ik het voor ogen had. Dat ze niet die rijstgooiende, avocadohappende, spaghettislurpende alles eter zal zijn op haar eerste verjaardag die ik voor ogen had. Misschien hebben we te snel opgegeven. Misschien was het anders geweest als we nog maanden de tijd hadden gehad om te oefenen. Of misschien is dit gewoon een mooi leermoment. Een snelcursus loslaten.

Ergens ben ik ook  wel trots dat ze nu al zo haar eigen voorkeuren ontwikkelt. Het zal vast niet de laatste keer zijn dat ze mijn zorgvuldig uitgestippelde plannetjes in de war schopt.

En zo lang papa zijn spaghetti nog het liefst in duizend kleine stukjes eet, moet ik hier ook wel vrede mee kunnen hebben.