Een paar weken terug ben ik bij de huisarts geweest om bloed te laten prikken. In de loop der jaren had ik zo veel adviezen omtrent het nemen van voedingssupplementen ter harte genomen, dat de regenboog aan pillen potjes niet meer in de lade paste. Visolie, magnesium, vitamine A tot Z en dan nog een beetje meer. Alles zou ergens aan moeten bijdragen, al wist ik van het gros niet meer waaraan precies. Ik besloot alle adviezen even naast me neer te leggen en te kijken waar ik echt wat aan zou hebben.

Nu is dat met zoiets concreets als het innemen van pillen natuurlijk niet zo ingewikkeld. Je laat bloed prikken, de dokter zegt wat eraan scheelt en met een verhoging van je dagelijkse dosis groente, fruit, vis of het juiste pilletje in de juiste dosis, voel je je zo weer kiplekker.

Als het gaat over het aannemen van adviezen van anderen aangaande de opvoeding van je kinderen, is dat jammer genoeg een heel ander verhaal.

Dat mensen zich graag ongevraagd met je bemoeien is algemeen bekend. Zelf had ik het al ervaren in de periode dat Annabel niet goed groeide. Ondanks alle tips van de lactatiekundige en het consultatiebureau bleef haar groei beperkt en viel ze uiteindelijk zelfs af. Die fase was voor ons als kersverse ouders best heftig. Of dat nog niet erg genoeg was, verschenen daar de zelfbenoemd allesweters. We moesten haar maar pap geven (want dat werkte vroeger toch ook) of toch op zijn minst overstappen op de fles. Mijn borstvoeding was vast niet voedzaam genoeg. Anders was ze toch wel gegroeid, nietwaar?

Onder invloed van hormonen en het gevoel dat ik als moeder toch wel voor mijn kind moest kunnen zorgen, heb ik meermaals met het blik kunstvoeding in mijn handen gestaan. Staarde ik me blind op de borstvoeding? Hadden ze dan toch gelijk? Ik koos er uiteindelijk voor het niet te doen. Ik vertrouwde op de informatie die ik had vergaard en luisterde naar mijn moedergevoel. Toen later bleek dat het probleem heel ergens anders lag, en ze op kunstvoeding en pap net zo min was gegroeid, was ik opgelucht. Maar waren die mensen uiteraard nergens te bekennen.

Het wordt nog veel vervelender als zo veel mensen zich met je gaan bemoeien dat dat er uiteindelijk voor zorgt dat je de dingen wél anders besluit te doen dan je initieel van plan was.

Vorige week nog, sprak ik een oud collega die vastberaden was haar ukkepuk uitsluitend melk te geven tot ze zes maanden was. Ze had zich erin verdiept en besloten dat dat het beste was voor haar kindje. In haar omgeving vonden ze dat onzin. Vroeger kregen ze al fruithap met drie maanden en haar neefjes en nichtjes waren zo toch ook groot geworden? Na dusdanig op haar te hebben ingepraat, koos zij ervoor toch eerder met vaste voeding te starten. Met spijt als gevolg.

‘Daar ben je zelf bij’, kun je denken. Dat klopt. Maar vergeet niet hoe beïnvloedbaar en onzeker je als (nieuwe) moeder kunt zijn. Als jij door de bomen het bos niet meer ziet, en verschillende mensen adviseren jou om het anders te doen dan je het deed, kan dat best lastig zijn.

Er zijn in dat rijtje legio onderwerpen te verzinnen waar een ander iets van zou kunnen vinden. De welbekende borst- of fles. Maar ook het merk luier, wel of niet laten huilen, bedtijden, wel of geen televisie, het type autostoel, wel of geen suiker voor baby’s. Je voelt hem al, ik zou er wel dertig blogs over kunnen schrijven (doe ik niet, no worries).

Met zo veel onderwerpen en minstens zo veel verschillende visies daarop, is het onmogelijk om de hele wereld tevreden te stellen. En weet je wat nou zo lekker is? Dat hoeft ook helemaal niet. Er is immers maar één iemand om wie het draait en dat is je kindje.

Onderbuikgevoelens, ‘zo deden we het vroeger’ en ‘het werkt voor andere kindjes toch ook’ doen we dus lekker helemaal niks mee. Als wij ons ergens in hebben verdiept en hebben besloten dat we die route gaan bewandelen, dan doen we dat. Al is het op onze blote voeten door de sneeuw.

Natuurlijk ben je meer dan welkom om me te vertellen dat het niet zo handig is, om mijn baby van negen maanden honing te voeren. Goed onderbouwde adviezen, mits daarom gevraagd (of als iets onveilig is natuurlijk), zijn welkom. We hoeven tenslotte niet allemaal het wiel opnieuw uit te vinden. Maar ik kies graag zelf waar ik wat aan heb. Het moederschap is namelijk al moeilijk genoeg zonder al die bemoeizucht van buitenaf.

Uit mijn bloedonderzoek bleek trouwens dat ik alleen een vitamine D tekort heb. De rest van de pillen kon zo de kliko in, het voegde niets toe, behalve hele dure urine.

Dus dat is nu mijn graadmeter.

Ben je mijn vitamine D, of hele dure urine?