Tot ik een jaar of veertien was, kwam ik wekelijks in de kerk. Mijn ouders hadden een Christelijke opvoeding genoten en wilden ons die opvoeding graag doorgeven. Lange tijd vond ik dat prima (wat kun je er nu helemaal van vinden met je tien of elf jaar) maar naarmate ik ouder werd, merkte ik dat wat ik hoorde in de kerk, niet aansloot hij wat ik voelde in m’n hart, of dacht nodig te hebben.

Ouderwets
De Bijbel is een eeuwenoud boek, daarin lees je niet over hedendaagse problematiek. Maar daar had ik nu juist behoefte aan. Een visie op de pubertijd, seksualiteit, drugs en meer onderwerpen die als tiener nu eenmaal erg interessant zijn. Maar in plaats daarvan werd buiten de lijntjes kleuren bestraffend toegesproken en werd ik afgerekend op kledingkeuze, experimenteren op verschillende vlakken en het ontdekken van mezelf.

Ik koos ervoor om niet meer te gaan. Niet omdat het concept van naastenliefde me zo tegenstond, of dat ik niet geloof dat religie je sterker kan maken. Integendeel, ik kan soms jaloers zijn op mensen die ondanks bakken ellende te hebben ervaren, een rotsvast vertrouwen blijven houden in hun God. Maar ik wilde niet meer iedere zondag in de kerk zitten, omdat een groot deel van wat werd gezongen en gepredikt in mijn optiek achterhaald en conservatief was (oke, en omdat ik liever wilde uitslapen).

Mijn ouders vonden dit jammer, maar realiseerden zich dat ze mij niets konden verplichten (hoewel ze me graag nog jaren hadden meegenomen en echt nog wel wat pogingen daartoe hebben gedaan). Met de jaren bezocht ik eens een andere kerk, sprak met (gelovige en niet gelovige) vrienden over het geloof en verdiepte ik me op mijn eigen manier in religie. Het zorgt ervoor dat ik met mijn ouders nog steeds regelmatig interessante gesprekken heb over het geloof.
Niet met dezelfde opvattingen, wel met hetzelfde respect. Omdat ieder mens nu eenmaal anders is.

Aldoende leert men
Inmiddels ben ik zelf moeder en begrijp ik dat je bepaalde zaken liever niet wilt voor je kind, of ze nu door de Bijbel worden geadviseerd of niet, en zijn mijn ouders ruimdenkender geworden. Is in de kern hun geloof niet veranderd, maar zien ze wel dat het allemaal niet zo zwart wit is. Dat je eeuwenoude wetten en principes niet kunt toepassen op het leven in de twintigste eeuw.

Ik heb geluk met ouders die dat (uiteindelijk) snappen. Die begrijpen dat tatoeages en piercings misschien niet helemaal de lichaamsversiering zijn waarvan de Bijbel je aanspoort ze te laten zetten, maar dat ik daarin wel zelf mag kiezen (mijn moeder moest zelfs schoorvoetend toegeven dat mijn ‘Annabel’ tatoeage toch best mooi is). Ze snappen dat hardcore muziek niet echt een lekker kerk deuntje is, maar hebben ons (mijn broers en mij) nooit verboden de feesten te bezoeken.

En hoewel ik vrij zeker weet dat mijn ouders het jammer, en misschien zelfs lastig, hadden gevonden als ik op vrouwen zou vallen, weet ik nog veel zekerder dat ze nóóit de deur voor mij zouden sluiten. En dat ze al helemaal geen verklaringen zouden ondertekenen die mijn identiteit zouden afwijzen.

Wie is er nu ziek?
Je hoeft geen regenboogvlaggen in je reformatorische school te hangen of een boot af te huren met de pride. Wat je wel moet doen is zorgen dat ieder kind, ongeacht leeftijd, huidskleur, intelligentie of seksuele geaardheid, zich zeker, sterk en geliefd genoeg voelt om tot deze (toch al zo verrotte) grote mensen wereld toe te treden als het zo ver is. Het moge helder zijn dat de door minister Slob verdedigde verklaring alles behalve dat doet.

Natuurlijk kunnen we nu hopen dat alle commotie hier omheen ervoor zorgt dat de verklaring per direct verboden wordt. Maar tegelijk realiseer ik me dat dat symptoombestrijding is. Dat er nu eenmaal mensen zijn die er ouderwetse en conservatieve denkbeelden op nahouden.

Dus hoop ik dat kinderen van ouders die anti homo verklaringen als die van Arie Slob tekenen, zich ooit sterk en vrij genoeg voelen om te besluiten weg te lopen bij een school, religie of instituut dat hun identiteit ontkent of vindt dat ze hun ware ik maar moeten verstoppen onder een dikke laag schone (hypocriete) schijn.

En dat de ouders die dit soort documenten ondertekenen zich realiseren dat je daarmee een systeem in stand houdt dat doelbewust mensen buitensluit. Dat het ook jouw kind kan zijn, dat op hetzelfde geslacht valt, maar hier niet over kan of mag praten, uit angst voor de reprimandes van de dominee, een ouder of een willekeurige andere Christen. Met alle mogelijke gevolgen van dien.

Dus kom in opstand. Spreek je uit. En vergeet vooral dat stukje ‘heb uw naasten lief als uzelf’ niet.

Homofilie is geen ziekte. Homofobie wel.