Het kan je niet ontgaan zijn, de Sint is weer in het land. Al dan niet vergezeld door eender welke kleur Piet. (Een onderwerp wat ik voor mijn eigen gemoedsrust dit jaar even laat passeren.) Dorpen en steden liepen uit om de goedheiligman te ontvangen en de thuisblijvers stemden massaal af op de landelijke intocht op televisie.

Sinterklaas is in huize Willemstein sinds jaar en dag een groot spektakel. Met drie broers, waarvan de oudste ruim vijf jaar ouder en de jongste bijna anderhalf jaar jonger dan ik ben, hebben mijn ouders de nodige jaren voor Sinterklaas gespeeld. Dan doen ze nog steeds weleens, alleen dan niet meer onder die noemer.

De zak van Sinterklaas
Als kleine Willemsteintjes kregen wij de mooiste pakjes. Een pakje chocoladesigaretten (dat kun je je anno 2019 nog nauwelijks voorstellen), een gezelschapsspel, een mooie trui en bergen met snoepgoed op tafel. En dat allemaal onder het genot van een cd met hysterisch hoge kinderstemmetjes die in 35 minuten alle bekende Sinterklaasliedjes door je woonkamer galmen. Uiteraard stopten pa en ma ook wat voor zichzelf in de zak en zo had je met zes toch al gauw een mooie verzameling pakjes.

Naarmate we ouder werden, werd de illusie van de goedheiligman ingeruild voor lootjes en een berg surprise frustratie en doneerden pa en ma een beltegoedkaart die met een beetje geluk een week mee ging. We hadden zo onze eigen tradities en ik genoot daarvan met volle teugen.

Less is more
Dus toen ik een paar jaar geleden Sinterklaas vierde bij mijn broer, was ik een tikkeltje verontwaardigd dat hij had gevraagd om niet te veel cadeaus voor mijn neefjes te kopen. Waar sloeg dat op? Ik mocht mijn neefjes toch (indirect) best een beetje verwennen? Immers koesterde ik zelf zo veel warme herinneringen aan onze ‘heerlijk avondjes’.

Inmiddels snap ik hem veel beter. In de weken richting Sinterklaas en kerst word je gebombardeerd met reclamefolders, nieuwsbrieven en actiebulletins vol met aanbiedingen voor dingen die je niet nodig hebt. Kinderen worden gek gemaakt en we gaan voorbij aan het familiefeest dat het (in mijn optiek) hoort te zijn. Mijn warme herinneringen koester ik niet aan de dure cadeaus en de grote zakken speelgoed. Het zijn de avonden samen die de herinnering maken. Die keer dat er maar één pakje werd bezorgd, waar mijn naam op stond. En dat daarin de sleutel van de meterkast zat, waar een zak cadeaus verstopt was. Wat die cadeaus waren, weet ik niet meer. Maar die sleutel vergeet ik nooit meer.

Nog even niet
Dus hoe meer wij erover nadenken, hoe meer we ons realiseren dat we niet zo’n krijs- en uitpakfeest willen met onze miss mini als media en online warenhuis ons graag zou zien vieren. Natuurlijk moet er ruimte zijn voor een pakje in de zak. Wij vieren over een paar weken ook Sinterklaas en dat zal absoluut gepaard gaan met cadeautjes. Maar dat mag prima een pyjama zijn, of een klein stukje speelgoed, in plaats van tassen vol grote en dure cadeaus. Veel liever zingen we honderd keer vals mee met de dertig jaar oude cd met Sinterklaasliedjes, of geniet ik van het gespannen gezichtje van mijn neefje als er iemand op de deur bonst.

Ook het schoentje zetten slaan we nog even over. Ze is nog veel te klein om er iets van te snappen en als we dit hele circus nog een jaartje uit kunnen stellen, juich ik dat alleen maar toe. Bovendien zou die schoen alleen maar volgestopt worden met cadeaus of ongezond voedsel. Dat eerste bewaren we liever voor de avond zelf en dat tweede doen we voorlopig het liefst nog helemaal niet.

Om dan toch een beetje in de overdadige Sint sferen te blijven, zal ik vanavond eigenhandig een zak kruidnoten soldaat maken.

Zo ben ik dan ook wel weer.