Vorige week was het tijd voor Annabel haar veertien maanden prik. Hoewel de dames bij Kind & Gezin wat ons betreft absoluut niet voldoen aan het heersende beeld, blijft het een ongelooflijk rot moment als dat hulpeloze, kleine meisje die nare prikken in haar beentjes krijgt.

Gelukkig is dat altijd een fractie van de afspraak en krijg ik erna uitgebreid de tijd en de ruimte om miss mini te troosten aan de borst. De rest van de afspraak voelt voornamelijk als even bijkletsen met een oude bekende, een klein beetje opscheppen over wat een leuke dochter we hebben (al zien ze dat natuurlijk zelf ook wel) en horen hoeveel Annabel gegroeid is.

Haar eigen lijntje
Dat laatste blijft altijd een dingetje. De eerste maanden van Annabel haar leven zijn we zó vaak op het bureau geweest om haar groei te monitoren, dat ze al verstijft en gaat huilen als de weegschaal in beeld komt. Waar we de eerste keren voornamelijk met tranen van zorgen in onze ogen stonden als bleek dat ze maar dertig gram was gegroeid in een week of zelf was afgevallen, hebben de laatste bezoeken ons vooral trots gemaakt. Hoewel ze klein van stuk is, doet ze uitstekend op haar eigen lijntje. Wat wonderbaarlijk genoeg de -1 lijn is.

Op zich is dat geen bijzonder verwonderlijke mededeling. Ware het niet dat Annabel dusdanig veel eet, dat wij ons afvragen waar ze het laat en waarom ze niet boven de curve uit knalt.

Als een bootwerker
Een maand geleden nog startten we de dag nog met één boterham, inmiddels hebben we die ene boterham verdubbeld. Niet in de laatste plaats omdat ze anders het brood van mijn bord komt jatten als zij klaar is en mama doet het niet erg goed op één boterham. We smeren ze met pindakaas of margarine, maar ook zonder beleg gaat brood er prima in.

Zo halverwege de ochtend is het tijd voor een fruithapje. Welk fruit maakt Annabel niet zo heel veel uit, als het maar geen ananas is. Normaliter krijgt ze één stuk fruit, tenzij ik niet snel genoeg ben met eten, dan kaapt ze uit mijn bakje wat er over is als zij klaar is.

Tussen de middag is het opnieuw tijd voor twee boterhammen. Afhankelijk van het ontbijt krijgt ze die opnieuw met margarine of pindakaas, of een spread van BlueBand of de Kleine Keuken. Een enkele keer krijgt ze een gebakken ei of een plak kipfilet, maar die belanden vaker bij de kat op de grond dan in haar mond.

Zo halverwege de dag, op het moment waarop wij doorgaans voor een cup a soupie kiezen (of een halve zak chips) krijgt ze een paar maisvingers, een smikkelvinger of een soepstengel. Als ik enthousiast ben geweest, krijgt ze ook weleens iets vers gebakken. Een suikervrije wortelmuffin, een omelet of een bananenpannenkoekje. Annabel maakt het niet uit, als ze maar kan eten. Ons maakt het ook niet uit, als het maar gezond is.

Suikervrij
’s Avonds eet ze een stevige portie met de pot mee en we hebben tot op heden nog niets kunnen verzinnen wat ze niet lust. Pasta’s, rijst, aardappelen met groenten, risotto, you name it, alles gaat erin als koek. Of nou ja, eigenlijk gewoon als prakkies, want koek is nou net iets wat ze niet krijgt. Het suikervrij eten gaat goed en als het aan ons ligt houden we dat nog wel even vol. Althans, houdt Annabel dat nog even vol. Al zou het voor ons ook geen kwaad kunnen om zo nu en dan wat kruidnoten en chocoladeletters af te slaan.

Proosten en bijtanken doet ze met thee of water en ’s nachts nog met een borstvoeding of twee. Het voornemen om hier met een jaar mee te stoppen heb ik kort na haar verjaardag laten varen. M’n lieveling laten huilen, terwijl ik weet hoe eenvoudig ik haar kan troosten voelde niet oké en de natuur op zijn beloop laten, is voor iedereen (niet in de laatste plaats een ieders nachtrust) het meest comfortabel. Zeker met oog op haar koemelkallergie is het fijn te weten dat ze zo toch aan haar melkbehoefte voldoet.

We realiseren ons terdege hoe fijn het is dat Annabel zo goed eet. Om ons heen zijn genoeg kindjes (en misschien nog wel volwassenen ook) die een paar dagen zouden doen over Annabel haar dagmenu. Van inhalen kan geen sprake meer zijn, maar we zijn dolblij dat onze lieveling zich na haar valse start zo goed heeft herpakt. Voor prikjes hoeven we ons voorlopig niet te melden en ook de weegschaal kunnen we voorlopig even met rust laten.

En met de feestmaand voor de deur, denk ik dat ik daarin een poosje haar voorbeeld volg. Dat wegen komt in het voorjaar wel weer.

Kruidnootje, iemand?