‘Jij was toch vorige week jarig?’ hoor ik je denken. Dat klopt. Maar deze maand bestaat Mamabel een jaar. Een moment dat voor mijn gevoel veel te snel hier is en me (zoals gewoonlijk) best een tikkie emotioneel maakt. Want dat Mamabel een jaar bestaat, betekent dat ook onze miss mini bijna één wordt. Hoewel er geen week voorbij gaat dat ik daar niet door anderen aan herinnerd word, is dit toch weer een extra ‘mijn-hemel-wat-vliegt-de-tijd’ momentje.

Vorig jaar om deze tijd zat ik ochtend na ochtend in de bloedhete zon aan de tuintafel te puzzelen, passen, meten en vloeken. WordPress is echt super gebruiksvriendelijk, maar als je geen idee hebt wat je aan het doen bent, kan het nog steeds een flinke uitdaging zijn om de dingen daar te krijgen waar je ze hebben wilt.

Maar met hulp van de nodige mensen en heel veel oefenen, schuiven, spelen en nog een beetje vloeken, kreeg Mamabel steeds meer vorm. Na iedere verandering wilde ik niets liever dan het delen met de wereld. Kijk eens wat ik heb gemaakt! Maar de naam was nog top secret en tegelijk was ik nog zó onzeker of ik dit wel echt ging doen, dat ik besloot na Annabel haar geboorte definitief de knoop door te hakken of ik ermee door zou gaan.

Toen ik startte had ik geen flauw benul van de ongelooflijk overkill aan mamablogs die er online te vinden is. Iedere moeder die een beetje uit de voeten kan met een toetsenbord (of niet) heeft een stukje www toegeëigend voor haar eigen baby/peuter/kleuter spam. Natuurlijk realiseerde ik me dat pas toen ik eenmaal bezig was. Maar mijn domeinnaam was gekocht, dus ik kon het op z’n minst proberen. Zouden er echt geen lezers te trekken zijn, had ik altijd nog een mooi online dagboek van onze kleine pollewop.

Bijna tachtig stukjes, gastblogs voor andere websites, writers blocks, blijdschap om veel bezoekers, frustratie om weinig bezoekers, tranen bij het herleven van moeilijke momenten, herkenning en bergen lieve en grappige reacties verder, is mijn eigen stukje internet me alsmaar dierbaarder geworden.

Dankzij Mamabel leerde ik nieuwe mensen kennen. Gelijkgestemden, mensen die uitdaagden en stimuleerden. Mensen die me aan mezelf deden twijfelen en mensen die me, precies op die momenten dat ik dat het hardst nodig had, een hart onder de riem staken.

Ik mocht mijn eigen eerste gastblogger verwelkomen en zie mondjesmaat het aantal lezers groeien. Het maakt me trots. Dat mensen de moeite nemen Mamabel te bezoeken. Niet eenmalig, maar iedere week opnieuw. Dat er mama’s zijn die interesse tonen, reageren en de moeite nemen om mijn stukjes te lezen. Het maakt me dankbaar. Dat er vrouwen zijn die ik nog nooit heb ontmoet, maar waar ik wel wekelijks in de mailbox verschijn als ik iets nieuws heb geschreven.

Dus ik feliciteer mezelf. Met onze heerlijke dochter, een berg hersenspinsels die dankzij haar hun weg naar het papier vonden en een stap die ik eindelijk durfde te zetten. Mamabel één jaar. Hoezee! Dat vier ik vanavond samen met m’n lief. We zullen erop proosten, ons beseffen hoe goed we het hebben en stiekem dromen over de toekomst.

Want, net als dat ik het lekker vind om te fantaseren over het winnen van een grote prijs, droom ik soms over Mamabel als manier om brood op de plank te krijgen. Zo ver is het nog lang niet. Sterker nog, voorlopig kost het bezet houden van mijn stukje internet me meer dan het me in geld heeft opgebracht. Maar mijn stukje voor We Are Wovens, waar ik een prachtig mooie draagdoek voor kreeg, is aanstaande en het hebben van mijn eigen plek, waar ik kan plaatsen wat ik wil, wanneer het relevant is en niet wanneer er tijd of plek is, dat is me meer waard geworden dan euro’s op de bank.

Tenzij de redacteur van een leuk mamablad dit leest.

In dat geval ben ik beschikbaar.