Toen deze mama zelf nog praktisch een kind was, was school niet mijn ‘place to be’. Nou ja, het samenzijn met mijn klasgenoten vond ik hartstikke leuk. En ook tijdens de pauzes kon ik me prima vermaken. Maar lessen volgen en daar vervolgens thuis óók nog eens mee verder moeten? Nee, dat was niet mijn hobby.

Een enkel vak kon me wel bekoren. Tijdens gym kon ik me uitleven. Ik was fit en had een prima conditie dankzij het voetballen, dus ik kon prima mee. Ook muziekles kon mijn interesse wekken, al waren de leerkracht en ik niet altijd even grote vriendinnen. Als laatste waren er de lessen waar enige mate van interactie vereist was. In de dramalessen kon ik mijn inner drama queen tot bloei laten komen en tijdens maatschappijleer groeide mijn bescheiden eigen mening dikwijls tot een (volgens mij ouders althans) redelijke grote mond. Mijn mening mocht gehoord worden, vond ik. En ik was dol op discussies.

Eén van de lessen die me altijd is bijgebleven, was tijdens een Nederlandse les waarin ik die discussies naar hartenlust mocht voeren. Onderwerpen als gender neutrale toiletten, racisme en zwarte Piet waren toen nog niet aan de orde. Wij discussieerden over het verbieden van merkkleding op school en of de Cito score te bepalend is voor de toekomst van middelbare scholieren. Een onderwerp wat na bijna 20 jaar nog steeds niet op een unaniem oordeel kan rekenen.

Maar een onderwerp wat garant stond voor verhitte discussies, was abortus. Ben je voor of tegen? Moeten we het toestaan of verbieden? Jonge mensen die tegenover elkaar stonden in een heel volwassen en kwetsbaar onderwerp. Mijn mening was uitgesproken, ik was tegen. Als je volwassen genoeg was om seks te hebben, moest je ook maar volwassen genoeg zijn om de consequenties te dragen. De gruwelijke uitzonderingen daargelaten uiteraard.  Ik was een puber en zo zwart wit. Wat wist ik.

Mijn standpunt is inmiddels wel een stuk genuanceerder. Te weten dat er zo veel mama’s zonder kinderen zijn, terwijl er vrouwen zijn die een kindje laten weghalen omdat ze even geen anticonceptie voor handen hadden, dat breekt mijn hart. Maar tegelijk ben ik blij dat de mogelijkheid er is. Voor vrouwen die door verkrachting en misbruik zwanger zijn geworden. Dat het kan. Dat zij op een veilige en verantwoorde manier geholpen kunnen worden. Dat zij niet hun leven lang geconfronteerd hoeven worden met een combinatie van hun grootste liefde en hun grootste nachtmerrie in één.

Het is niet zo zwart wit. Dat weet ik nu. Bovendien is het niet aan mij om die keuze voor een ander te maken. Gelukkig niet.

Helaas zijn er mensen die er anders over denken. Die het wel zo zwart wit zien. Die vinden dat ze als een puber mogen redeneren als het over zulke onbeschrijflijk delicate kwesties gaat. Geen uitzondering. Hoe gruwelijk die ook mogen zijn. Sterker nog, jonge meisjes die door verkrachting zwanger zijn geraakt, worden verplicht het kind te voldragen. Het afbreken van een zwangerschap is volgens deze mensen moord, ook als die zwangerschap zich nog in een heel vroeg stadium bevindt. Dat het kindje waarover wordt gesproken, misschien wel het resultaat is van de ergste gruweldaden, dat vergeten we gemakshalve even. Maar niet alleen dat. Kindjes met (mogelijke) beperkingen, verhoogde kans op afwijkingen of aandoeningen, moeten voldragen worden. Zij vinden dat ze die keuze voor een ander mogen maken.

Even voor de duidelijkheid. Het gaat hier over de Heartbeat Bill. Een omstreden abortuswet, die wordt aangenomen in steeds meer Amerikaanse staten. Een wet die abortus verbiedt als een arts de hartslag bij de foetus kan horen. Dat is normaal gezien zo rond de zes weken. Er is slechts een handjevol vrouwen dat wel in aanmerking komt voor een abortus, als deze wet eenmaal van kracht is. De rest is overgeleverd aan de grillen van (gemiddeld genomen) oude, conservatieve mannen.

Mijn lief en ik bevinden ons in de gelukkige positie dat wij ons nooit af hebben hoeven vragen of we de zwangerschap door wilden zetten. Dat onze dochter ongelooflijk gewenst is en gezond is geboren, in een liefdevol thuis.

Niet ieder ongeboren kind is die garanties gegeven. Niet iedere zwangere het vooruitzicht van een goede zwangerschap, een veilige bevalling en een rooskleurige toekomst met haar kind.

Soms is abortus de oplossing. Misschien niet voor mij, misschien niet voor jou. Maar misschien wel voor de vrouw in kwestie. Vanwege trauma, ziekte of misschien omdat ze helemaal geen moeder wil worden. Daarin wordt geen onderscheid gemaakt, het is allemaal moord. De ‘moord’ dient volgens deze mensen bestraft te worden. Niet alleen de moeder, maar ook de arts die haar helpt bij het uitvoeren van de abortus kunnen rekenen op idioot hoge gevangenisstraffen. Gevangenisstraffen, omdat jij met jouw lichaam doet wat jou goeddunkt.

We worden zonder pardon honderden jaren teruggezet in de tijd. Een vrouw (!!) die een handtekening zet onder deze absurde wet. Miljoenen vrouwen die zich moeten conformeren aan een middeleeuws gedachtegoed. Nu gaat het over Amerika. De zogenaamde wereldleiders. Hoe lang nog, voor we in de voetsporen treden van dit soort waanzin?

Toen ik een puber met een grote mond was, was het ergste wat kon gebeuren, dat de debatleider mijn argumenten af zou keuren, omdat ze gebaseerd waren op emotie of onderbuikgevoelens.

Nu ik een volwassen vrouw met een dochter ben, moet ik vrezen voor de hoge dames en heren die met één handtekening vrouwen hun zelfbeschikkingsrecht afpakken. En erger nog, ze bestraffen voor het doen wat zij denken dat goed is. Met hun eigen lijf, hun eigen kind en hun eigen leven.

Welke leider staat er nu op om dit af te keuren?