Afgelopen vrijdag was het internationale vrouwendag. Hoewel pannenkoekendag en chocoladedag me nog wel kunnen bekoren, ik grijp immers ieder excuus aan om te eten, houd ik me normaal gesproken niet erg bezig met alle speciale dagen die in het leven worden geroepen. Maar vrijdag kon ik er niet omheen. Talloze nieuwsberichten, artikelen over zogenaamde ‘powervrouwen’ (wat een schijtwoord is dat toch) en social media posts over ‘sisterhood’ elkaar ‘supporten’ en de vrouwen die ‘wij’ als voorbeeld zien.

Doutzen Kroes, Oprah, Michelle Obama, Romy Boomsma. Afhankelijk van politieke voorkeur en gezinssituatie deelden vrouwen over de hele wereld hun voorbeeld. Voorzien van prachtige quotes en inspirerende teksten. Perfect gestylede plaatjes van moeders met hun dochters en hoe belangrijk het is, dat zij voorbeelden hebben. Vrouwen om naar op te kijken. Ambities om na te streven.
Voetsporen om in te treden. Bij voorkeur in een paar fraaie hakken.

Mooi toch? Hoe we zo hard ons best doen met zijn allen om onze dochters te leren dat ze alles kunnen worden wat ze willen? Ik vind het gaaf dat de Oranje vrouwen het tegenwoordig zo goed doen. Toen ik als twaalf-jarig meisje voor het eerst aantrad op de Barendrechtse velden, maakte ik me geen illusies. Met mijn net twaalf jaar, scheelde ik als jongste van het team ruim zes jaar met mijn oudste teamgenoot. Voor toernooien crossten we soms het hele land door en het publiek langs de lijn beperkte zich tot onze onvermoeibaar enthousiaste ouders. Vrouwenvoetbal was bij lange na nog niet zo groot als het tegenwoordig is. Nu kunnen jonge meisjes naar hun idolen kijken op televisie, hangen er posters van de leeuwinnen boven hun bed en mogen ze dromen over een plekje in dat team.

Het is een prachtig streven dat wij onze dochters willen leren dat ze minister president kunnen worden, of profvoetballer. Dat moeten we ook doen. Meisjes en vrouwen krijgen wereldwijd minder kansen en worden, voor de dingen die ze wel doen, veel slechter beloond. Daar moet verandering in komen en bewustwording is daarbij essentieel.

Maar is het dan niet fascinerend om te zien welke opmerkingen Yolanthe te verduren kreeg na het nieuws dat zij en haar Wesley uit elkaar gaan? Zelfs toen bleek dat de schuld bij Wesley lag, was het nog ‘golddigger’ Yolanthe die bakken met smerig commentaar over zich heen kreeg. Yolanthe, die zich al jaren inzet tegen kind prostitutie wereldwijd, werd uitgemaakt voor alles wat goedkoop en smerig is.

En wanneer selfmade miljonair Nikki Tutorials in het nieuws komt vanwege haar enorme gewichtsverlies, wordt zij varken genoemd. Vragen mensen zich af hoe je er zelf zo uit kunt zien, terwijl je je geld verdient met het mooi maken van mensen.

We willen dat onze dochters opgroeien tot sterke individuen, beoordeeld op hun kunnen. Maar we noemen vrouwen lelijk of het de normaalste zaak van de wereld is. Beoordelen vrouwen op hun partner, hun kledingkeuze of hun cupmaat (ja, vrouwen nog veel erger dan mannen) in plaats van op hun prestaties en idealen.

Onze dochters moeten de nieuwe wereldleiders worden, maar ondertussen worden moeders die meer dan 24 uur per week werken aan de schandpaal genageld. Hoe gaan we ooit bereiken dat de wereld vrouwen met het respect gaat behandelen dat we verdienen, als wij vrouwen elkaar het licht in de ogen niet gunnen?

In plaats van één dag per jaar Internationale Vrouwendag te vieren, kunnen we misschien proberen 365 dagen per jaar het goede voorbeeld te geven.

Want de eerste vrouw waartegen je dochter op zal kijken, is nog altijd haar mama.

En goed voorbeeld doet immers goed volgen.