Sinds we weer in Barendrecht wonen, is een bezoekje aan de MCD vanuit mijn werk bijna vaste prik. Er is altijd wel een vergeten boodschap of een plotselinge, onbedwingbare behoefte aan zoete popcorn of Bugles met heksenkaas. De afgelopen vijf weken was ik vanwege de verbouwing van de MCD aangewezen op de Jumbo voor dergelijke boodschappen, maar sinds vandaag is de MCD weer open. Officieel heet de winkel nu Boon’s Markt, maar iedereen die een half jaar of langer aan de goede kant van Barendrecht woont of heeft gewoond, noemt het de komende tien jaar gewoon nog de MCD. Of, zoals vriendjelief altijd zegt, de MC/DC.
Vol verwachting stapte ik dus vanmiddag onder de ballonnenboog door om te shoppen in m’n oude vertrouwde supermarktje. Maar daar was bar weinig meer van te bekennen. Ik kreeg er een Pryca gevoel bij, zo’n enorme supermarkt in het buitenland, waar je ook overhemden en stadsfietsen kunt kopen. Een slagersafdeling zo groot als voorheen de complete winkel, maakte me op wel vijftien manieren duidelijk dat ik nog steeds geen rood vlees mag eten, en toen ik na een stevig rondje weer bij de ingang stond en pas op de helft bleek, nam de nostalgie het even over.
Maar die MCD was niet meer en zo stond ik daar, middenin de winkel, met mijn ziel onder mijn arm. Vorige week ben ik dertig geworden en daar in de supermarkt voelde ik me voor het eerst echt oud. Het zullen de hormonen wel zijn, maar ik vond die nieuwe MCD maar niets.
Om mezelf te troosten heb ik een aardbeientaartje gekocht. En hoewel het niet bepaald de gezondste oplossing is en het taartje bij de kassa een uitstekende manier bleek voor de eigenaar van Boon’s om deze grootse verbouwing te bekostigen, voel ik me wel beter.
Dus ondanks dat het ritje van het werk naar huis niet zo liep als verwacht, heb ik wel een nieuw levensmotto. Als de dingen niet zo gaan als ik wil of ik voel me oud, ga ik lekker taart eten.
Met de meters die je moet maken in de vernieuwde MCD, ben ik die extra kilo’s toch zo weer kwijt.
mamabel.nl 