Iedereen die mij een beetje volgt online, weet dat het einde van mijn zwangerschap langzaam in zicht komt. Ik zou excuses kunnen maken voor de overload aan baby spam die je sinds februari van dit jaar te verduren krijgt, maar dan zou ik liegen. Ik vind het namelijk veel te leuk om al dit moois te delen.
Beterschap beloven ga ik ook al niet doen, want ik kan me slecht indenken dat ik ons mini meisje straks helemaal voor onszelf wil houden. En met wie moet ik anders delen dat er nu ook hydrofiele luiers met roze én grijze hartjes zijn?
Zo’n zes weken geleden was de start van het derde trimester en dat heb ik geweten. Waar ik de eerste 28 weken mijn groeiende buik nodig had om me te herinneren dat er zich wel degelijk een klein mensje in mijn buik bevond, hebben de laatste drie maanden beduidend meer kwaaltjes en verschijnselen voor me in petto.
Hoewel ik nog steeds niet mag klagen en gewoon kan blijven werken en leuke dingen kan doen, kan ik niet zeggen dat ik bijzonder gecharmeerd ben van mijn voeten die inmiddels bijna aanspraak maken op de maxies van vriendjelief. Die schoenmaat 45 heeft, voor de duidelijkheid.
Ook mijn slaapritme zou je bijna het idee kunnen geven dat mini ons al heeft verblijd met haar aanwezigheid. Maar een overactieve blaas en een alert stel hersenen dat zich aan het voorbereiden is op het moederschap, zijn verantwoordelijk voor het feit dat ik al weken niet langer dan twee uur aan één stuk slaap. Een goede oefening, zou je zeggen. Ware het niet dat ik me juist zo had verheugd op nog een paar weken slapen zonder hindernissen.
Maar dat ik inmiddels halverwege het laatste trimester ben, brengt niet alleen fysiek het nodige teweeg. Ik realiseer me met de dag meer dat het niet lang meer duurt voor de zwangerschap ten einde komt ik afscheid moet nemen van mijn buik.
En hoewel we dan eindelijk ons wonder mogen ontmoeten, kan ik daar best een beetje tegenop zien.
Want natuurlijk zal ik dat bloedende tandvlees en het carpaal tunnel syndroom missen als kiespijn. En het feit dat ik al drie maanden leef op groente, fruit en brood doet me ook met de dag meer snakken naar een zak frites of een sappige biefstuk. Maar ik weet nu al dat het gek zal zijn als die buik er ineens niet meer is. Mijn mooie, dikke buik. Waar ons kleine meisje zich de afgelopen acht maanden heeft voorbereid op haar komst. Het getrappel, gedraai en gewiebel. Het gekletst tegen haar, als we alleen zijn. Het dagdromen over hoe het zal zijn om een dochter te hebben en het fantaseren over hoe ze eruit zal zien. Het wonder dat zwanger zijn is. Ik voel me gezegend dat ik het mee mag maken en koester deze laatste weken samen.
Dus misschien dat de natuur het wel zo bedoeld heeft. Dat het laatste trimester expres wat zwaarder is, zodat het me iets makkelijker wordt gemaakt om afscheid te nemen van die buik.
Ik heb nog een paar weken. Ik hoop niet dat de natuur van plan is te overdrijven en me te zegenen met een berg zekerheidsklachten. Liever koester ik tot die tijd dat mensje in mij. Wrijf ik nog eens extra over mijn buik en maken we nog maar extra veel foto’s. Dus mocht je de babyspam al zat zijn: een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Zwanger of niet.
mamabel.nl 