Sinds de kinderen er zijn heb ik een soort obsessie ontwikkeld voor het back-uppen van m’n back-ups uit angst ook maar één kiekje van m’n kinderen kwijt te raken. En om die back-up drift in stand te houden, krijg ik van m’n OneDrive elke ochtend een foto of filmpje als herinnering aan die dag, exact X jaar geleden.

Vooral de dagen waarbij we de dag met z’n vieren in ons bed starten, wordt er extra genoten van die terugblikken naar bolle buiken, blije baby’s en borden vol lekker eten. Normaal kan ik al lekker weemoedig worden van een koddige foto van baby Charlie of Annabel haar eerste woordjes, maar vanochtend sloeg het sentiment nog even wat harder in. Een overbelichte foto toonde de positieve zwangerschapstest die ons vertelde dat Annabel op komst was. Vijf jaar geleden stonden wij aan het begin van een fase vol luiers, slapeloze nachten, tig duizend keer borstvoeding en evenzoveel ‘oeh’s’ en ‘aahh’s’. Het was het moment waar ik het grootste gedeelte van mijn leven naar uit had gekeken: er was een baby op komst. 

Vijf jaar later
En nu, vijf jaar later, is die fase bijna voorbij. Wordt m’n baby over twee maanden twee. Een peuter. Volgens de dikke van Dale geen klein kind meer, maar ‘gewoon’ een kind. In een vingerknip ging ik van positieve test, naar moeder van één, door de tropenjaren als moeder van twee en heb ik nu (officieel) bijna geen kleine kinderen meer in huis.

Charlie is nu zo oud als Annabel was toen ik ontdekte dat ik opnieuw zwanger was. Het lijkt of de vezels in m’n lijf dat herkennen en denken ‘NEXT’, zo hard rammelen m’n eierstokken momenteel. Maar hoewel de beslissing nog niet definitief is, ben ik me al een poosje aan het voorbereiden op het feit dat er geen nieuwe positieve test gaat komen. Honderd praktische overwegingen en een alsmaar bozer en duurder wordende wereld maken dat het verstand het aan het winnen is van de emotie. Maar hoe hard m’n hoofd ook begrijpt, m’n hart krimpt ineen bij de gedachte dat die jaren waar ik mijn hele leven naar verlangde, bijna voorbij zijn. Dat al die eerste keren niet meer gaan komen. Dat ik me weergaloos rijk voel, maar niet compleet. Dat ik nog niet klaar ben voor die volgende fase omdat deze voor m’n gevoel nog niet af is.

De toekomst lacht
En ik weet heus wel dat na die heerlijke peuter- en kleuterjaren fantastische nieuwe fases volgen. Dat grote kinderen gewoon doorleren, -groeien en -ontwikkelen. Dat er avonturen, gesprekken en ervaringen wachten. Een band om op te bouwen met de mooiste meisjes ter wereld. Een leven waarin weer wat meer tijd is voor mezelf en zo veel moois om van te genieten. En ik prijs me dankbaar en gelukkig dat ik dat samen met die twee lieve, grappige en gezonde meisjes mag doen.

Maar vandaag was die dankbaarheid verstopt onder een laagje tranen om wat zo snel voorbijvloog, maar waar ik nog lang niet klaar mee was. Onder een deken van heimwee naar het verlangen en de verwachting wat ik zo magisch beleefde toen ik nog aan het begin stond van dit avontuur. Naar moeder van een baby zijn. Van een lief, knuffelbaar en afhankelijk mensje. Van uren kroelen en staren naar het meest perfecte wezen dat je ooit hebt gezien. Een fase waarvan ik weet dat het pas het begin is, voelde vandaag even als het einde.

Dankbaar
Dus of december al niet emo genoeg was voor deze winterdepressie gevoelige, elk-top2000-liedje-doet-me-aan-iets-te-janken-denkende, sentimentele moeke, zat ik vanochtend een potje te janken bij een foto van een positieve test. Maar de tranen zullen drogen en de heimwee zakken. En als het soms even lastig is, heb ik gelukkig deze foto (en een cloud bomvol andere) om me te herinneren aan alles waarvoor ik dankbaar mag zijn.

Heb ik vanaf volgend jaar meteen een mooie, nieuwe foto als herinnering aan 29 december.