Als je zwanger bent, komt op een zeker moment in die zwangerschap van iemand in de buurt (je moeder, je verloskundige, een nieuwsgierige buurvrouw) de vraag waar je wilt bevallen. Een vraag die in sommige landen op opgetrokken wenkbrauwen kan rekenen, maar waar in Nederland geen mens van opkijkt (tenzij het antwoord ‘op een festival’ is, wellicht).

Ik had al snel voor mezelf besloten dat ik dat kunstje wel even thuis zou flikken, maar daar dacht mijn lief anders over. Wat nou als het misgaat? Wat nou als je te veel pijn hebt? We lieten de opties even sudderen en kozen uiteindelijk, op advies van de verloskundige, voor het ziekenhuis. Want een man die vanaf de eerste wee de bibbers had kon ook geen goede invloed hebben op mijn state of mind.

Eigen willetje
Jammer voor mijn lief bleek Annabel toen al een eigen willetje te hebben en madame kondigde zichzelf zo onverwacht en snel aan dat voor een ritje naar het ziekenhuis geen tijd meer was.

Achteraf gezien was ik dolblij dat iedereen die er was, er alleen voor mij was. En ik niet op een arts hoefde te wachten om ontslagen te worden en naar huis te kunnen, maar wij direct ons leven als gezin van drie startten in ons eigen bed. Nadat de verloskundige mij zo kalm en professioneel die laatste, pittige fase van de bevalling had doorgeloodst.

Het maakte de keuze voor bevalling nummer twee een no brainer. Dat wilde ik nog een keer, maar dan beter voorbereid en ontspannen. De kanjers van onze verloskundigenpraktijk Mavita zorgden voor het bevalbad en zo beleefde ik mijn droombevalling. Thuis. Met m’n zelfgekozen muziek op de achtergrond, gedimde lichten, geen ongevraagde handelingen en de allerliefste verloskundige die net op tijd binnenstapte om onze lieve Charlie te verwelkomen.

Cultureel erfgoed
Wat ben ik dankbaar dat ik twee keer van een gezond kindje mocht bevallen in het comfort van mijn eigen huis. En wat ben ik trots dat ik deel uitmaak van het Nederlands erfgoed dat thuisbevallen is.

Het maakt me des te verdrietiger dat dat grote goed, de keuzevrijheid voor het beleven van één van de meest intense gebeurtenissen die je als vrouw kunt ervaren, nu onder vuur ligt.

Morgen wordt in de Tweede Kamer besloten of verloskundigen en hun praktijken in de toekomst opgeslokt zullen worden door de grote ziekenhuizen, of dat zij juist die persoonlijke service mogen blijven verlenen die voor mij en zo veel andere vrouwen zo’n groot verschil heeft gemaakt.

Morgen beslist de politiek of jij als zwangere voortaan als nummertje je controles in het ziekenhuis mag doorlopen of dat je mag blijven genieten van de persoonlijke aandacht van verloskundigen in een praktijk van jouw keuze. Morgen beslist notabene een man of jij als zwangere nog langer zelf mag kiezen wat werkt voor jou.

Gevoel boven geld
Zwangere vrouwen zijn (meestal) geen patiënten, verloskundigen zijn niet inwisselbaar. En ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat geld eens niet de belangrijkste factor zal zijn in het maken van keuzes die zo veel mensen raken. Zodat elke zwangere vrouw zelf mag kiezen waar zij zich prettig bij voelt. Of dat nou een ziekenhuisbed of een bevalbad is. Onder begeleiding van een morfinepomp of een zoutsteenlamp. Met je hele familie erbij of alleen je partner.

Want zoiets ingrijpends en levensbepalend als bevallen moet altijd een persoonlijke keuze zijn en nooit een politieke.