Het lijkt een leven geleden en tegelijk de dag van gisteren, de dag dat ik ontdekte dat jij eraan kwam. Die grote droom die uitkwam, een lang gekoesterde wens in vervulling. Van alle dingen die een vrouw kon worden, werd mijn diepste verlangen vervuld. Jij maakte mij mama.

Ondanks je moeilijk start, ben je een ontzettend vrolijk meisje. Je maakt vriend en vijand aan het lachen en hoe waardeloos de nacht, hoe intensief de dag of hoe vermoeiend soms de sleur, één blik van jou is genoeg om mij tot diep in m’n binnenste week te maken.

Je hebt temperament. Bakken vol. Je eigenzinnige karakter maakt me soms horendol. Doet me twijfelen aan al m’n opvattingen, opvoedmethodes en de ellenlange lijsten met literatuur die ik las in de hoop jou de best mogelijke opvoeding mee te geven.

Maar tegelijk overlaad je me met je zijn. Ben je een wervelwind van liefde, blijdschap en genegenheid. Starten we dag met kussen en knuffels en eindigen we hem met de meest oprechte ‘ik houd van jou’ die ik ooit uitsprak. Je maakt het leven zo veel mooier. En ik weet zeker dat juist dat temperament je later op de mooiste plekken en bij de mooiste mensen zal brengen. 

De afgelopen maanden heb je zo’n enorme groei doorgemaakt. We voeren complete gesprekjes, je snapt dingen waarvan ik geen idee heb waar je ze leert en soms kijk je zo wijs uit je ogen dat ik me afvraag wanneer je eerste schooldag is. 

En nu word je grote zus. Ben je dagen in de ban van mama’s alsmaar groter wordende buik. Je roept dat je een zusje krijgt alsof je begrijpt wat dat betekent. Terwijl ik me voorbereid op de komst van nog zo’n klein boefje met staartjes, sorteer jij achteloos je knuffels. Je geenszins bewust van het gezelschap en de concurrentie die je te wachten staat.  

Hoewel ik als moeder nu beter zou moeten begrijpen wat de komst van een kindje met je leven doet, dan toen ik vrij en onbezonnen dit nieuwe terrein tegemoet trad, vraag ik me meer dan ooit af wat de komst van een tweede mini mensje met ons zal doen. Met onze dynamiek, ons samenzijn en de balans die we met elkaar zo goed hebben gevonden. 

Zul je weten dat mijn liefde voor jou nooit minder zal worden, maar je er alleen maar liefde bij zult krijgen? En zal je zusje net zo overweldigend voor me zijn, of weet m’n hart inmiddels een beetje beter hoe het om moet gaan met zulke intense emoties? 

Liefste Annabel. Mijn eerstgeborene. Mijn kleine, grote liefde. Nog een week of tien zijn we samen. Tien weken in deze gekke tijd, die we (juist daardoor) kunnen vullen met spelen, knutselen, dansen, zingen, “Nee, ik wil geen brood met worst, ik wil lozijnen”, veel meer schermtijd dan alle opvoedgoeroes bij elkaar adviseren en kleine armpjes om mijn nek terwijl je zachtjes “Mama, ikke houte jou” in m’n oor fluistert. 

Nog tien weken om me voor te bereiden op de tsunami aan liefde die me te wachten staat. 

En dit stukje om me daaraan te helpen herinneren als blijkt dat je zusje is gezegend met hetzelfde temperament.