De afgelopen weken zijn we druk bezig geweest met het opfrissen van de babykamer. Deze deed de laatste tijd vooral dienst als rommelhok voor alles wat geen vaste plek had maar wel uit beeld moest. Een ledikant vol ‘dat heeft ze maar een uur gedragen, dus dat hoeft nog niet in de was’ kleding en verdwaalde spuugdoekjes en hydrofielen die kortstondig dienst deden als tafelkleed, dekbed voor de knuffels of gordijn voor het poppenhuis.

Dus ging alle rommel aan de kant, de meubels weer op hun originele babykamer plek en de kleertjes in de kast een maat of zes kleiner dan die een deur verder. Nu is het weer een fris, opgeruimd kamertje en Annabel vindt daar het hare van.

Baby voorbereiding
We proberen dagelijks tijd en aandacht te besteden aan de aanstaande gezinsuitbreiding. Dat doen we door thema boekjes voor te lezen, filmpjes te kijken en Annabel kusjes te laten geven op mijn dikke buik. Maar ook door aan haar uit te leggen dat haar zusje in haar oude bed gaat slapen en de kleertjes in haar oude kast niet voor haar zijn, maar voor haar zusje. Maar het lijkt niet altijd even lekker door te dringen.

Toen ze wees naar de nieuwe aankleedkussenhoes en ik zei dat we daar de baby op konden verkleden, ging ze languit liggen en riep “Ikke baby mama”.

Je kunt je natuurlijk afvragen in hoeverre het reëel is dat een meisje van amper tweeënhalf snapt wat er gaat gebeuren als ik zelf nauwelijks weet hoe ik me erop moet voorbereiden. Maar tegelijk hopen we haar met zulke kleine dingen toch vast een beetje te laten wennen aan dat kleine meisje wat straks 24/7 in haar zone zal zijn, met haar knuffels zal kroelen en in haar oude bed zal slapen.

We willen niet dat ze haar zusje straks als indringer zal zien, boos zal worden dat ze niet meer honderd procent van de aandacht zal krijgen of verandert in een dwarse peuter als ze op haar beurt moet wachten. Maar ja, daarvoor is vast geen magische spreuk.

Het eerste rapport
Gelukkig kwam afgelopen week het evaluatierapport van het kinderdagverblijf binnen. Het gesprek dat al twee keer was verplaatst vanwege Corona, was nu vertaald in een verslagje dat we thuis konden lezen. Hoewel wij ons geen enkele zorgen maakten over het plezier dat ze er heeft en van prestaties leveren niet echt sprake is (tenzij je professioneel groepsknuffelaar meetelt als skill) was het toch fijn om te lezen.

Met name toen ik las dat Annabel haar leeftijdsgenoten soms liever een ochtendje laat voor wat ze zijn, om zich te ontfermen over de baby’s van de groep. Knuffelen, rondvliegend speelgoed teruggeven en de juffen roepen als er een mini groepsgenootje in huilen uitbarst: allemaal taken die madame uiterst serieus neemt tijdens haar dagje opvang.

Misschien zijn er ouders die graag lezen dat hun kind taalkundig of motorisch voorloopt op de rest. Of dat het benoemen van getallen en kleuren peanuts is voor hun peuter. Maar dit was toch precies het rapport waarop wij hadden gehoopt, met onze tweede dochter aanstaande.

Jammer genoeg is de kans klein dat ze voor de geboorte nog terug komt op de groep.

Het had toch wel erg handig geweest als ze er ook nog even had geleerd hoe je luiers moet verschonen.