Eén van de dingen die ik leuk vind aan social media, en dan Instagram in het bijzonder, is hoe makkelijk je met dingen in aanraking komt die anders waarschijnlijk compleet aan je voorbij waren gegaan. Zeker in opvoedland zijn er ontelbaar veel maniertjes, gewoonten en stromingen te vinden, die ik lang niet allemaal was tegengekomen in mijn dagelijkse leven. Maar ik die misschien wel hartstikke interessant vind.

Een beetje van mezelf
Nu lees ik erover, zie ik filmpjes hoe dingen in de praktijk worden toegepast en maak ik er op een hele concrete manier kennis mee. Vind ik dingen die me aanspreken, kijken we in hoeverre wij dit thuis zelf kunnen toepassen. Er is niet één opvoedmethode die volledig bij ons past, dus plukken we graag die dingen uit verschillende theorieën waar we ons in kunnen vinden.

Het leuke is dat je online dus moeders tegenkomt die daar hetzelfde in staan. Die niet in een typisch hokje passen, maar waar je wel stukjes uit stromingen herkent. Er zijn verschillende Insta mama’s die me al meerdere keren hebben geïnspireerd. Met eten, kleding, speelgoed of wat voor creatiefs dan ook.

Twee keer nee
Eén van de laatste ‘ontdekkingen’ is het ‘twee keer nee is ja’ principe. In tegenstelling tot wat sommige mensen denken, betekent dat niet dat, als je twee keer tegen je kind hebt gezegd dat iets niet mag, het de keer erna ineens wel mag. Nee, het betekent dat je jezelf bij iedere vraag of handeling van je kind afvraagt:

1. Is het gevaarlijk
2. Brengt het schade/last aan zichzelf of aan andere personen?

Kun je beide vragen met nee beantwoorden? Laat je kind dan lekker zijn of haar gang gaan.

Vanzelfsprekend is dit vooral voor papa en mama een opgave. Want nee, het is niet gevaarlijk om het water van de katten door de keuken te gooien, maar wel knap irritant. Normaliter zou ik dus geneigd zijn Annabel daarin te corrigeren. Net als wanneer ze de keukenlades één voor één leeg trekt om de ravage achter zich te laten en met iets anders te gaan spelen Of wanneer ze de klei in een miljoen stukjes op de grond gooit of in haar haren smeert. Maar een bende is het toch aan het einde van de dag. Waarom laat ik het dan niet gewoon gebeuren?

Niet alleen in praktische zin, maar ook als het gaat over veiligheid en gezondheid. Wil jij op je sandalen naar buiten als het regent dat het giet? Prima meissie, je krijgt vanzelf koude voeten (of niet). En vind je je boekenrek mooier als klimrek dan als boekenrek? Dan klim je er toch lekker in. Zo lang ze zichzelf niet head first van de trap af gooit, of haar speelgoed in een voorverwarmde oven stopt, komt het eigenlijk allemaal wel goed.

Zelfvertrouwen
Mijn hart is op de proef gesteld, na een paar honderd keer in haar uppie de glijbaan op klimmen (zowel via de reguliere als de alternatieve route omhoog), maar haar grijns is groter met iedere keer dat ze boven staat.

Gaat ze vallen? Waarschijnlijk wel. Maar het vertrouwen om haar eigen manier en eigen tempo te leren en ontdekken zal haar uiteindelijk veel meer brengen dan een kindertijd zonder blauwe plekken of schaafwonden.

Want als wij heel de dag als een soort politieagent om haar heen dartelen om haar te vertellen wat ze allemaal niet mag, zal dat haar ontdekkingsdrang en zelfvertrouwen niet ten goede komen. We hoeven haar niet te behoeden voor alles wat er mis kan gaan in het leven. Daar komt ze zelf wel achter. Door zelf keuzes te maken en daar de consequenties van te ondervinden. En als ze valt, zijn wij er om haar te troosten.

Ik ben (bijna) twee en ik zeg…
Grappig, hoe dingen kunnen lopen. Een paar maanden geleden zeiden we in huize Mamabel nog tegen elkaar dat we haar dat soort (stunt)gedrag misschien moesten afleren. En toen stuitte ik dus op dit principe. Toeval bestaat niet, toch?

Zeker nu we zo veel met elkaar thuis zijn, merken we dat Annabel de grenzen opzoekt. Bij alle boeventochten die ze uitvoert (zeker die waarvan ze ergens prima weet dat het misschien niet helemaal de conventionele gang van zaken is) kijkt ze nog even om met haar guitige bekkie om te checken of papa en mama haar echt niet komen corrigeren. Soms doen we dat, uit gewenning. Maar steeds vaker kijken we hoe het uitpakt als we Annabel haar gang laten gaan. En weet je? Ze redt zich prima. Ze doet het nog, we hebben nog niet op de eerste hulp gezeten, het huis is nog in tact en ik vind het heerlijk om niet heel de dag te hoeven corrigeren en ‘nee’ te hoeven zeggen.

Met een beetje geluk volgt ze ons voorbeeld en gaat de beruchte ‘twee is nee’ aan ons voorbij.