In de aanloop naar de geboorte van je kindje, neem je je allerlei dingen voor. Je zult de rust zelve zijn, jouw kind zal nooit een woede-uitbarsting krijgen middenin de Jumbo en je zult al helemaal je haar niet laten ombouwen tot kort pittig kapseltje. Wat al die andere moeders doen, moeten zij weten, maar jij gaat het écht anders doen.

Dat ik vele malen meer geld uitgeef aan kleding en schoenen voor miss mini dan ik van tevoren had gedacht, is geen geheim meer. En ook mijn voornemen om zes weken na de bevalling weer fanatiek mijn buikspieroefeningen op te pakken is volkomen mislukt. Zelfs vijftien maanden later is de motivatie nergens te vinden.

Maar naast alle voornemens die linea recta de prullenbak in gemikt konden worden, zijn er  gelukkig ook een heleboel dingen die wel zo uitpakten als ik me hoogzwanger en oh zo optimistisch had voorgenomen. Hoe vaak medemoeders me soms ook probeerden duidelijk te maken hoe onrealistisch mijn voornemens waren.

Blij suikervrij
Ik schreef er al vaker over, en het aantal keren dat ik ernaar gevraagd word, ligt nog vele malen hoger. Suiker. Of het gebrek daaraan. Een hoop mensen vinden het zielig, onzin of ‘modern gezwets’ (niet mijn woordkeuze..) en we kregen op voorhand te horen dat we het niet lang zouden volhouden omdat je op een gegeven moment toch zwicht voor een koekje, een snoepje of een likje van iets. Natuurlijk zien wij ook dat het lastiger wordt, nu Annabel steeds beter begrijpt dat wat wij eten en wat zij eet niet hetzelfde is. Maar ze is bijna vijftien maanden en tot op heden hebben we suiker uitstekend kunnen uitsluiten van haar eetpatroon. Ze heeft nog haar hele leven om zich vol te proppen met redbull, redband en andere chemische rotzooi. Deze periode pakken we mooi vast mee. Zij weet toch niet wat ze mist.
Check!

My milkshake brings all the baby’s to the yard
Hoewel de stopdatum steeds een beetje waziger wordt, is het voornemen om te starten met borstvoeding dat nooit geweest. Dat borstvoeding geven keihard werken is, ontdekte ik vrij snel. Ook ik werd gek van de kraamzorg die iedere twee uur kwam proberen of het al wilde lukken en ook ik frustreerde me toen ik de eerste week luttele milliliters kolfde en zelf drinken niet lukte omdat Annabel haar tongriem te kort was. En toen die tongriem gekliefd moest worden, stond het huilen me nader dan het lachen. Maar we hielden vol en ons kleine meisje bleek een heuse doorzetter. Toen drie maanden later bleek dat Annabel koemelkallergie heeft, werden we opnieuw op de proef gesteld. Maar inmiddels groeit Annabel, hoewel klein van stuk, uitstekend volgens haar eigen lijntje. Inmiddels zijn we ruim vijftien maanden onderweg en geniet ze nog één of twee keer per dag van een knuffelmomentje met warme melk.
Ook gelukt!

Kermis in de kast
Lampjes, knopjes, geluidjes en andere hysterische toestanden op kinderspeelgoed: ik vind het verschrikkelijk. Altijd al gevonden en gelukkig vond ik in mijn lief een medestander. Jonge kinderen worden al zo veel geprikkeld door de wereld an sich, dat al die extra impulsen wat ons betreft helemaal niet nodig zijn. Ons voornemen om dat kermisspeelgoed buiten te houden kon veelvuldig op ‘wacht jij maar’ rekenen. Maar in haar speelgoedlade prijkt het mooiste houten speelgoed zonder herrie en zonder lampjes. Ook tijdens haar eerste verjaardag werd massaal gehoor gegeven aan onze wens voor hout, duurzaam en ‘open einde’ speelgoed. Er komt vanzelf een moment dat Annabel om pratende knuffels en poepende poppen gaat vragen, maar dat zien we als het zover is. Misschien is ze tegen die tijd wel zo blij met haar collectie, dat ze er helemaal geen behoefte meer aan heeft.
So far, so good dus!

Eerste hulp bij mini mensen
Voor ieder vlekje, kuchje of afwijkende kleur poep met gierende banden naar de huisartsenpost? Dat zouden we dus echt niet doen. Volgens de ervaringsdeskundigen om ons heen zouden we wel merken dat het anders is als je kind er eenmaal is.
Gelukkig blijken m’n lief en ik uitstekend in staat om de rust te bewaren en ons niet door Dr. Google te laten vertellen wat onze dochter allemaal mankeert, terwijl ze in feite slechts een doorkomend tandje, een snotneus of één van de ontelbare vlekkenziektes heeft.
Alweer een vinkje!

Een opgeruimd huis
‘Moeders met een opgeruimd huis, spelen te weinig met hun kinderen’, ‘die laten kinderen geen kind zijn’, of ‘als het kind er eenmaal is, zul je zien dat je niet meer zo geeft om een opgeruimd huis’. Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik hoorde of las als ik optimistisch mededeelde dat ik net zo vaak zou blijven opruimen en schoonmaken na Annabel haar geboorte als ik ervoor deed.
De praktijk blijkt heel anders en de stofzuig tics die ik overhield aan de nesteldrang, zijn op dagelijkse basis in volle glorie aanwezig. Ik vind het nu eenmaal fijn als het huis schoon en opgeruimd is. Dat betekent niet dat mijn kind niet mag spelen, dat betekent dat we opruimen als we ergens mee klaar zijn. En dat mama dan stofzuigt of dweilt als mini slaapt. En dat gaat hartstikke prima.
Check!

 

Al met al geen slechte score als je het mij vraagt. En hoewel het iedere dag bijsturen en meebewegen is met een mini mensje in huis, ben ik blij dat we niet al onze voornemens hebben hoeven laten varen.

Welke voornemens had jij toen je zwanger was. En welke hielden (wellicht tegen verwachting in) stand?