Vorige week hadden wij op het werk een audit. Het was voor het eerst dat ik hierbij aanwezig was en ik voelde me het eerste uur als de nieuweling op de sportclub of in de klas van je nieuwe opleiding. Zo’n 90% van mijn werkverleden bracht ik door in commerciële functies en het contrast met mijn huidige functie is groot. Desalniettemin was het reuze interessant om de audit mee te maken en naarmate de dag vorderde, volgden er raakvlakken met vorige banen maar ook met de eerder genoemde opleiding.

Toen ik een paar jaar geleden besloot om één dag in de twee weken naar school te gaan om tóch dat HBO papiertje te halen, maakte ik me op voor lessen vol management termen en projectplanning leuzen. Van DESTEP tot SWOT en van Macro, via Meso, door naar Micro. Net als met de befaamde stelling van Pytagoras, vroeg ik me af waar ik ze ooit voor nodig zou hebben.

Deming cirkel
Tot tijdens die audit een handjevol van die termen voorbij kwam. En niet als decoratie, maar om werkelijk mee aan de slag te gaan. Eentje die op vele fronten opnieuw passeerde, was de Deming cirkel. Oftewel, Plan, Do, Check, Act. Op diverse fronten werd benadrukt wat de kracht van dit ogenschijnlijk eenvoudige stappenplan is.

Ik realiseerde me dat ik eigenlijk een groot deel van mijn leven niet anders deed. Plannen, vooruitkijken, bezig zijn met wat er in de toekomst zou kúnnen of moeten gebeuren. Keuzes, hoe klein ook, worden weloverwogen genomen. De Plan, Do, Check, Act wordt hier op dagelijkse basis toegepast. Maar ook de grotere beslissingen in het leven worden gepland. Met de grootste zorgvuldigheid uitgevoerd, geëvalueerd en waar nodig bijgestuurd.

Be careful what you wish for
Mijn hele leven heb ik twee wensen gehad die onveranderd bleven. De eeuwige stip aan de horizon, om maar lekker in managmenttermen te blijven hangen. In de stroom van ambities en toekomstdromen, ging het vaak alle kanten op. Maar die twee wensen bleven. Ik wilde trouwen, en ik wilde moeder worden. Mijn hele leven had ik uitgedokterd. Ik zou jong moeder worden, het liefst voor mijn 25^e. Dat moest ook wel, want met de wens voor een groot gezin, met het liefst vier kinderen, kon ik niet te lang wachten. De kinderen zouden elkaar in rap tempo opvolgen, want hoe lekker zou het zijn als ze ‘veel aan elkaar zouden hebben’. Tegen mijn dertigste zou het gezin compleet zijn en zou ik nog ‘lekker jong’ zijn en de wereld aan mijn voeten hebben.

Little did I know. Het leven had allerlei andere verrassingen voor me in petto. Ik wisselde talloze keren van baan en verhuisde bijna even vaak. Ik vond de liefde van mijn leven ‘pas’ op mijn 26e en het was na mijn dertigste dat wij onze prachtige dochter in onze armen mochten sluiten. De laatste vijf jaar van mijn leven zijn in niets zo verlopen als kleuter, puber en jongvolwassen Ilse voor zich had gezien. Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me realiseer dat het niet beter uit had kunnen pakken dan het deed. Nou ja, een mooie witte jurk en zijn achternaam staan nog op het verlanglijstje. Maar geduld is een schone zaak. En die hints moeten toch een keer hun werk gaan doen.

In perspectief
Inmiddels is de wensenlijst voor ‘later’ een stuk eenvoudiger dan vroeger. Geen ambities meer tot het worden van juf, advocaat of profvoetballer. Ook de wens voor een gezin met vier kinderen heb ik laten varen. Hoewel mijn lief een nog grotere planner is dan ik en we de boel graag zo veel mogelijk dichtgetimmerd hebben, hebben we ons de afgelopen jaren gerealiseerd dat het leven zich niet láát plannen.

Mensen die veel te jong overlijden, ziek worden of om wat voor reden dan ook niet de toekomst kunnen hebben waar ze hun hele leven naartoe werkten. Relaties die worden verbroken door immense werkdruk, onrealistische toekomstbeelden die de bankrekening op de proef stellen of alleen maar bezig zijn met morgen en vandaag vergeten.

Later als ik groot ben
Dus in plaats van ons bezig te houden met wat de toekomst voor ons in petto zou kunnen hebben, genieten we van al het moois wat het heden ons geeft. Genieten we van ons gezin met één kind. Van wandelingen door het dorp en vakanties op het mooie Texel. Nemen we ons moppie mee uit eten, noemen we 23:30 naar bed gaan laat en is 08:00 wakker worden, uitslapen geworden.

We hebben het al moeilijk genoeg met verzinnen wat er iedere avond moet worden gegeten, plannen hoeveel kinderen er nog moeten volgen en met welk leeftijdsverschil, dat laten we even aan ons voorbij gaan. Net als het uitrekenen hoeveel euro’s we nog verwijderd zijn van een miljoen of welke functie ik over vijf jaar moet bekleden.

Nu willen we vooral genieten. Van de eerste keer ‘mama’, een lang verwacht etentje buiten de deur of een fijne avond met vrienden.

En al die managementtermen bewaren we voor op het werk.

De micromanager bij ons in huis, kan al die afkortingen toch niet lezen.