Sinds ik parttime werk, begint mijn weekend op donderdag. Natuurlijk zijn mijn huidige weekenden geenszins te vergelijken met voorheen, maar het feit dat ik meer dagen wel bij mijn meissie ben dan niet, vind ik heerlijk. Helaas was het dit weekend niet alleen maar knuffelen en kroelen, maar begon de zaterdag beladen.

De vader van een goede vriend van ons was overleden en de uitvaart zou die morgen plaatsvinden. Nu ben ik sowieso geen held als het over uitvaartdiensten gaat. Je zou me, bij wijze van, bij de uitvaart van een vreemde neer kunnen zetten en ik zou nog kunnen huilen vanwege de spanning en emoties die voelbaar zijn op zulke momenten. De lading die bepaalde muziek met zich meebrengt, nadat je het op een begrafenis hebt gehoord, zal voor altijd verbonden blijven met dat liedje. En de herinneringen van nabestaanden raken, ook al was ik er zelf niet bij.

Des te harder komt het dus binnen als het wel een bekende van je betreft. Zien dat je vrienden verdriet hebben, dat went (gelukkig) nooit. Dat doet zeer.

Het zijn momenten als deze dat ik me meer en meer bewust wordt van de sterfelijkheid van mijn eigen ouders. Ouders zijn er. Opa’s en oma’s, die overlijden. Maar je vader en moeder, die zijn er. Een groot deel van je leven, realiseer je je niet dat het ooit anders zal zijn. Tot op zulke dagen.

De band met mijn vader is niet altijd de beste geweest. Maar naarmate ik wat ouder werd en onze relatie volwassener, werd onze band beter. En sinds ik zelf moeder ben, en hij opa van onze dochter, is dat nog weer een beetje gegroeid.

Ik ervaar nu dat ik veel meer op mijn vader lijk dan ik dacht. Zijn scherpte en eigenwijze gedrag. Maar ook de drang om mensen te helpen, soms ten koste van mezelf. Een eigenschap die mijn moeder ook bezit, het zal daarom niet vreemd zijn dat ik met datzelfde gezegend ben.

Hij leerde me al jong wat muziek met je kan doen. Op zondag, na de kerk, draaiden we lp’s en speelden we spelletjes terwijl moeders in de keuken stond. Samen met mijn broers bladerden we door de hoezen en kregen al snel onze voorkeuren. Van Elvis naar Abba en van Edith Piaf naar Ennio Morricone. Alle grootheden kwamen voorbij. En mijn grote favoriet Paul Simon had ik het liefst hele dagen op repeat. Nog steeds eigenlijk.

Naarmate ik ouder werd, ontwikkelde mijn muzieksmaak zich verder. Ik bezocht feestjes en concerten en ontdekte wat ik leuk vond en welke muziek me raakte. Als mijn hoofd overliep, koos ik voor instrumentaal. En wanneer ik mee wilde zingen, koos ik één van de andere talloze artiesten van mijn plankje met cd’s boven mijn bed. Had ik op school beoordeeld geweest op mijn kennis van songteksten, was het rijtje diploma’s op mijn cv vele malen langer geweest. Helaas komt deze kennis enkel nog van pas tijdens een incidenteel bordspelletje of in een discussie met vriendlief of hij de tekst verkeerd heeft of de artiest in kwestie.

Een verzameling favoriete artiesten ontstond. Maar zo nu en dan, verschijnt er iets nieuws of krijgt een liedje wat al jaren bestaat, voor jezelf ineens een nieuwe betekenis.

Zo was daar, op 25 augustus, een liedje wat ik al honderd keer hoorde, maar wat voor altijd veranderde. Na een zeldzaam regenachtige nacht tijdens een snikhete zomer, brak ’s morgens de zon door. De slaapkamerdeur was uren gesloten geweest en het flauwe lamplicht had onze kamer in het decor van een jaren 60 film veranderd. Maar om 09:04 verscheen daar het mooiste meisje ter wereld. En toen de opzij geschoven gordijnen en geopende deur ons weer in contact brachten met de rest van de wereld, hoorde ik vanuit de radio op zolder de Dijk met ‘dansen op de vulkaan’.

Tot de dag van vandaag kan ik dit liedje niet horen zonder teruggebracht te worden naar die nacht. Naar die eerste minuten met ons meisje. Naar de achtbaan van emoties die ik op dat moment voelde. Ze zullen voor altijd verbonden blijven met dat liedje.

Net als bij mijn ouders, staat bij ons thuis een platenspeler. We luisteren veelal radio, maar zo nu en dan gaat er een lp’tje aan. Halen we herinneringen op en maken we nieuwe. Prachtige herinneringen waar Annabel hopelijk met een glimlach aan zal terugdenken.

En voor de beladen liedjes deel uit zullen gaan maken van haar leven, hoop ik dat we eerst nog honderden discussies zullen hebben over wie het verkeerd zingt, de artiest of Annabel.

Als ze een beetje op haar vader lijkt, zal het wel aan de artiest liggen.