In een tijd waarin we worden gebombardeerd met artikelen, meningen, columns en blogs is het soms lastig om je te beperken tot items die daadwerkelijk iets nuttigs te melden hebben. Facebook heeft er geenszins moeite mee je tijdlijn vol te stouwen met gesponsorde berichten, en als je eenmaal een keer een Blendle bericht gekocht hebt, zullen ze er alles aan doen om ervoor te zorgen dat dat niet de laatste was.

Het is een voorrecht. We hebben zo veel informatiebronnen om uit te kiezen. Entertainment, psychologie, religie. Noem een categorie en er zijn duizend subcategorieën om je in te verliezen. Van blogpagina naar Wikipedia en van YouTube naar InstaTV. Je hoeft je nooit meer één seconde te vervelen. Dankzij het internet.

Maar er zit ook een keerzijde aan deze platforms en hun eindeloze stroom aan opiniestukken. Zet een boos, gefrustreerd of ongeïnformeerd iemand achter het toetsenbord of voor de vlogcamera en de gevolgen kunnen verstrekkend zijn. Een ongelukkige woordkeuze of een bewust opruiende stelling, ze zijn voorgoed terug te vinden op het wereldwijde web. Ook dat is het internet.

Zo was er afgelopen week een zekere columniste van het blad Viva Mama die het nodig vond haar platform te gebruiken voor het delen van haar middeleeuwse mening, verpakt als die van ‘het gros van de mensen’, over het geven van borstvoeding. Ik zal je haar exacte woordkeuze besparen, maar fraai was het niet. De strekking was dat je eigenlijk vooral je boezem binnenboord moet houden en, als het even kan, je maar helemaal je huis niet moet verlaten met borst-afhankelijke koter van 1+. Voor haar gemak. Alsjeblieft, dankjewel. Een al te uitgebreide reactie hierop vind ik zonde van mijn tijd, want deze dame hier heeft dat al veel beter gedaan.

Het bijzonder aangenaam gevolg, van dit niet zo aangename stukje, was dat borst voedend Nederland en masse foto’s ging delen van hun mini aan de borst. Mini’s in alle leeftijdscategorieën. Ukkepukkies van een weekje oud, dreumesen die net de slagroom van hun verjaardagstaart van hun toet hebben geveegd en peuters die tussen het spelen door even naar mama rennen voor een slokje. Het verzoek tot het inperken van moeders die zichtbaar voeden, resulteerde in een overvloed aan kinderen aan mama’s melkbar. Een hart onder de riem voor die mama die al zo onzeker was, en zich door Suus moest laten vertellen dat ze haar kindje niet mag voeden in een winkel, restaurant of speeltuin.

Niet zo gek lang hiervoor was daar op de vroege morgen het bericht dat opper refo Kees van der Staaij zijn handtekening had gezet onder de zogenoemde Nashville verklaring. Eveneens een uitsluitende strekking, maar dan gericht aan de LGTB gemeenschap. Alles leuk en aardig, maar niet in het openbaar en al helemaal niet bezegeld met een huwelijk. Ook hier vond ik het nodige van, maar hier werd een liefdevol weerwoord gepubliceerd waar mensen volgens mij veel meer aan hebben.

Als reactie op de Nashville verklaring werden door het hele land regenboogvlaggen gehesen. Zelfs zo veel, dat de vlaggencentrale in Dokkum door zijn complete voorraad heen raakte. Kerken, scholen, gemeentes en stadhuizen lieten hun medeleven wapperen middels de gekleurde vlag. Een boodschap naar een ieder die zich door de Nashville verklaring alleen voelt staan. Een gebaar van liefde als tegenhanger van een verklaring vol oordelen. Dit is niet waar wij in geloven. Ik ben er ook voor jou.
Of je nu op mannen of op vrouwen valt.

En van alle dingen die je op het internet kunt vinden, vind ik dat toch wel het mooiste. De saamhorigheid die ontstaat nadat iemand bewust de keuze heeft gemaakt om mensen buiten te sluiten die niets verkeerd hebben gedaan.

Een collectieve steunbetuiging nadat iemand anders het nodig achtte om, zonder enige toegevoegde waarde, zijn of haar ongeïnformeerde, kwetsende mening te spuien.

Mensen als Suus Ruis en Kees van der Staaij zullen er helaas altijd blijven, maar het maakt me trots en blij als ik tijdens één van mijn online rondjes de tegenstanders in grote getale tegenkom.

Want haat bestrijd je nu eenmaal het beste met liefde.

En een fijne column op zijn tijd.