Het is derde kerstdag 07:00 en ik schuif aan achter mijn bureau. Om zes uur opstaan vind ik normaal al midden in de nacht, maar na de kerst kan ik er helemaal niet gelukkig van worden. Koffie lijkt de enige oplossing om deze dag door te komen. Veel koffie.

Tot mijn schrik heeft de geur van dit zwarte goud op de vroege morgen ineens hetzelfde effect als een glas sambuca (op ieder willekeurig tijdstip, maar dat terzijde). Ik moet een kotsneiging onderdrukken en realiseer me dat dit het zoveelste symptoom is en dat een test nu echt noodzakelijk is. Het appverkeer met m’n beste vriendin staat al een paar dagen roodgloeiend en de woorden ‘zwanger’, ‘teleurgesteld’ en ‘schijnzwanger’ hebben de revue al meermaals gepasseerd. Twee dagen later zijn vriendjelief en ik ’s morgens eindelijk samen, en niet veel later zit ik huilend van geluk op de badkamervloer. Het gaat gebeuren. Ik ben bijna dertig en mijn allerallergrootste wens gaat in vervulling. Ik kan het niet geloven. We worden papa en mama. Wauw!

Vanaf dat moment is alles direct anders. Wat eet je wel, wat drink je niet. Met oud&nieuw voor de deur is één ding sowieso duidelijk: dat worden geen stiekeme ‘ik moet toch ergens m’n vuurwerk mee aansteken’ peukies of ‘proost op een prachtig nieuw jaar’ drankjes. Alcoholvrij bier, hele bijzondere knuffels en kussen om 00:00 en om 01:00 uitgeteld in bed. Voor het eerst in een jaar of vijftien, zonder kater wakker worden. Maar met een big smile op mijn gezicht.

Dan volgen de bezoekjes aan de verloskundige en mondjesmaat delen we het grote nieuws met vrienden en familie. Daarmee breiden de informatiebronnen rondom het produceren van nieuw leven zich uit. Facebookgroepen en forum pagina’s vol met pagina’s lange adviezen over sport, voeding, kleding, je uitzetlijst en Joost weet wat er nog meer bij een baby komt kijken. En per onderwerp talloze verschillende meningen van mensen die elkaar vervolgens weer proberen te overtuigen van hun eigen gelijk. Of van dat van hun moeder, buurvrouw, verloskundige of nichtje van de schoonzus van een klasgenoot.

“Let je hier wel op”, “Kijk je daarmee uit”. Van bakerpraatje tot medisch onderbouwde feiten, er vindt geen gesprek meer plaats zonder vragen naar en opmerkingen over de zwangerschap.

Hoewel ik momenteel geen onderwerp kan verzinnen waarover ik liever praat, merk ik dat ik het lastig vind om me een weg te banen tussen zinloos en zinvol, als het gaat over alles wat wel en niet mag of zou mogen. Een verbaasde blik bij het eten van een cracker met smeerworst op het werk. “Dat mag toch helemaal niet?” Bij dat ene bakkie koffie wat ik drink op een dag “pas je op met je caffeïne?” Let je hierop, pas je daarop. Ik denk dat de NASA er veiligheidsprocedures op nahoudt die korter zijn dan de lijst met adviezen die je als kersverse zwangere krijgt.

Begrijp me niet verkeerd, advies is hartstikke welkom. Net als iedere andere mama, wil ik het beste voor mijn kindje. En adviezen over de veiligheid van een bepaald type autostoeltje of de risico’s van een vacuüm verpakte vis zijn bruikbaar en toepasbaar. Maar of mama worden al niet spannend en intensief genoeg is, heb je er praktisch een dagtaak aan om al die tips en adviezen te filteren op relevantie en geloofwaardigheid.

Dus, hoewel ik ongelooflijk uitkijk naar het moment waarop ik het mooiste resultaat van onze liefde voor elkaar in mijn armen mag sluiten, ben ik stiekem wel blij dat ik nog even de tijd heb om me hierop voor te bereiden.

Al is het alleen maar om het bos te ontdekken tussen al die adviesbomen.

Oh, en om de perfecte naam te bedenken natuurlijk. Iemand nog een goede tip?