Uit de oude doos. Oorspronkelijke datum van delen: 30 mei 2015

Ik houd van Facebook. Ik vind het niet zomaar leuk, ik ben verslaafd. In bed, op de wc, in de bus. Overal zit ik te liken, delen en promoten. Ik heb een aantal vrienden die ik mis als ze een paar dagen niets gepost hebben en een vaste schare trouwe likers op mijn eigen pagina. Regelmatig betrap ik mezelf erop dat een hoop van mijn posts, hersenspinsels en schrijfsels ook over dit fantastische medium gaan. Fuck de schending van de privacy, ik pleur alles er met liefde op.

Maar hoe diep de liefde ook zit, ik pik van steeds meer pagina’s mijn duimpje terug. Allerhande vrouwenpagina’s, blogs en lifestyle profielen, bombarderen mij met dezelfde rotzooi. ‘Waarom je niet moet appen als je dronken bent’. Hell, dat weet toch iedereen. Nee, je moet geen ruzies willen uitpraten via de app. Zeker niet als je dronken bent. En je crush vertellen hoe lekker je hem vindt in halfbakken Nederlands, met een reeks aan irrelevante emoticons heeft ook nog niemand een lekkere beurt opgeleverd.

Om nog maar te zwijgen over die geile berichten die per ongeluk naar je baas gaan. Die je eigenlijk de volgende dag had willen appen dat je ziek bent, maar dat gaat nu ook niet meer.

Of van die berichten over wat vrouwen zeggen en wat dat eigenlijk betekent. Als mijn vent aan mij vraagt waar ik wil eten, roep ik sushi. Altijd. Ik ga geen halve antwoorden geven, in de hoop dat hij met een toevalstreffer, raadt waar we heen moeten. Zodat ik vervolgens de hele avond kan gaan zitten mokken dat hij mijn gedachten niet kan lezen. En als ik vind dat ik een dikke reet heb in die ene broek, trek ik hem niet meer aan. Daar heb ik zijn visie niet voor nodig, een spiegel volstaat.

Het lijkt erop dat iedere pagina dezelfde reeks aan berichten plaatst, in de hoop een hele berg reacties te krijgen van mensen die zich onwijs kunnen identificeren met dat soort nutteloze feitjes. ‘OMG dit is ZO wij!’

Niet moeilijk. We hebben allemaal weleens te veel tequila gedronken, om vervolgens de auto/wc/keuken onder te kotsen. En we hebben allemaal wel eens een veel te duur kledingstuk gekocht om dat vervolgens, jaren later, met kaartje en al weer weg te flikkeren.

Dat zeg niets over hoe uniek jij bent. Dat zegt iets over hoe slecht de feed van dat soort pagina’s is.

Godzijdank schrijf ik voor Bitpull en niet voor de Viva. Als ik wat zeg, dan meen ik het ook en appies sturen doe ik pas als ik mijn tequila weer uit heb gekotst. Niet ervoor.

Herkenbaar?