Iedereen die weleens een (mama)blog leest, weet dat er honderden, zo niet duizenden, pagina’s zijn waarop wordt geblogd. Creatieve tiepjes die hun leukste ‘DIY’-tips delen, modebewuste mama’s die hun kind de nieuwste collecties van de mooiste merken laten showen en moeders zoals ik. Die met foto’s en stukjes tekst het wel en wee omtrent het leven van hun kind delen. Eerste stapjes, eerste lachjes, duizend uur slaapgebrek en iedere dag een nieuwe constatering of dilemma.

Het moederschap voelt voor mij als één grote paradox. Ik wil m’n dochter zelf de wereld laten ontdekken, maar tegelijk kruip ik het liefst naast haar op de grond als ze zit te spelen. Er zijn dagen geweest dat ik haar letterlijk heb gesmeekt om te gaan slapen, om vervolgens in m’n uppie op de bank te zitten en haar te missen als ze eindelijk knock-out was. En met onze opvoedstijl hopen we haar een veilige basis mee te geven, maar de keerzijde van die medaille lijkt soms of we van haar misschien een softie maken. Allemaal onderwerpen, gedachtes en vraagstukken die op Mamabel de revue passeren.

Blogplatforms
Laat ik voorop stellen dat ik het heerlijk vind om daarover te schrijven. En dat mijn plezier in het schrijven met kop en schouders boven alle andere redenen om dat te doen staat. Maar soms, heel soms, zinkt de moed me in de schoenen.

Grote blogplatforms denderen als heuse recruiters door het digitale bloglandschap en trekken alles wat over een toetsenbord beschikt, hun kant op. Platforms die ooit selectief waren in wie voor ze mocht schrijven, met kwalitatief hoogstaande stukken, delen inmiddels zonder enige vorm van controle alles wat de ‘inner-circle’ de wereld in wenst te helpen. Dagelijks krijg je op hun pagina’s meerdere nieuwe blogs te lezen. Van bevallingsverhalen tot zindelijkheidstraining en van borstvoedingrel tot vaccinatiepaniek. Hoe groter het drama, hoe hoger het aantal volgers. En steek je je kop boven het maaiveld uit, kun je er zeker van zijn dat die eraf gaat. De reacties zijn vaak niet mals. Het aantal likes des te hoger.

Bloed, zweet en tranen
Tot mijn eigen frustratie moet ik bekennen dat dat soort pagina’s ervoor zorgt dat bij mij de onzekerheid toeslaat. Hoewel ik absoluut geen plekje bij dergelijke blogclubs ambieer, vind ik het lastig om te zien dat ik bloed, zweet en tranen stop in mijn eigen stukje internet en slechts een handjevol mensen mij weet te vinden. Zet daar de duizenden bezoekers op de verzamelplatforms tegenover en ik kan het niet laten me af te vragen: zijn zij dan zo veel beter?

En, met het risico arrogant gevonden te worden, volgens mij zijn ze dat niet. In ieder geval niet allemaal. Stukken tekst vol spel- en stijlfouten. Het ‘lief dagboek’ gehalte viert hoogtij en sommige blogs lijken louter geplaatst om reacties uit te lokken. Dalen de bezoekers aantallen? Laten we een semiberoemdheid haar bevallingsverhaal delen of suggestieve titels boven stukken zetten, in de hoop dat mensen enkel daarop reageren, in plaats van op de inhoud.

Die paradox 
En ook daar verschijnt de paradox. Enerzijds ben ik blij dat ik op Mamabel het niveau bepaal. Hoewel het slechts enkele stukken per week zijn, sta ik altijd honderd procent achter alles wat ik heb geschreven. Ik hecht waarde aan correct Nederlands en gebruik van interpunctie (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik nooit fouten maak) en het is altijd echt en persoonlijk. Anderzijds frustreert het me dat ik in mijn uppie nooit het publiek zal krijgen dat dergelijke pagina’s hebben en betrap ik mezelf soms op ‘waar doe ik het voor’ gedachtes en mist de drive om door te schrijven en (mogelijk) te groeien.

Natuurlijk doe ik het niet voor de likes. Maar, laat ik eerlijk zijn, als het me puur om het ‘van me afschrijven’ te doen was, had ik ook een privé blog kunnen bijhouden of een glitterschrift van de Action kunnen volpennen.

Dáár doe ik het voor
Maar dan struin ik door mijn oude stukjes. Lees ik over de lastige fase met een huilbaby en de opluchting toen we de oplossing vonden. Geniet ik van de liefdevolle reacties en tips van mensen die zo met ons meeleven. Zie ik foto’s terug van haar eerste wankele stapjes achter de loopwagen en moet ik glimlachen bij de reacties op haar bolle buikje in badpak tijdens onze eerste zomervakantie als gezin.

Dan weet ik, daar doe ik het voor. Echte mensen met echte reacties, die meeleven en me, meer dan eens, een hart onder de riem steken of mee lachen om onze vrolijke momentjes. Een naslagwerk van ons leven. Wat zo veel mooier is sinds Annabel er is en waar (verhoudingsgewijs echt wél) veel mensen van meegenieten. Het zijn misschien geen achthonderd likes per post, maar tenminste ook geen achthonderd spelfouten of hatelijke reacties.

Want ik verkies nog altijd kwaliteit boven kwantiteit.

(daar moet ik mezelf alleen wel zo nu en dan aan blijven herinneren)