Onlangs kreeg ik van mijn theezakje de vraag of ik gelukkig ben. Het antwoord is ja. Hoewel er sinds 25 augustus 2018 een continue mate van angst in mij leeft, ben ik ook nog nooit zo gelukkig geweest. Ik heb geaccepteerd dat mijn wallen nu deel van mij zijn en dat ik eerst vijftien outfits voor mijn dochter aanschaf, voor ik iets voor mezelf koop. Mijn leven is gevuld met liefde, fijne mensen en een bijzonder hoge mate van comfort. Er valt, op wat korte nachten en hysterische gil buien na, niet zo veel te klagen.

Dat was een paar jaar geleden wel anders. Kort voor ik mijn lief ontmoette, raakte ik mijzelf volledig kwijt. Een gevecht met mezelf, te veel drank en te veel verkeerde beslissingen leidde tot een depressie. Of was de depressie de oorzaak? Het resultaat was het ergste half jaar van mijn leven. Een confronterend tijd, gevuld met veel tranen, zelfreflectie en leermomenten. Maar ik kwam eruit. Sterker dan ooit, kan ik inmiddels wel zeggen. Dat deed ik niet alleen. Mijn ouders vingen me op, ik ontdekte wie mijn echte vrienden waren en collega’s sleepten me de dagen door waarop ik eigenlijk liever in bed had willen blijven.

Professionele hulp
Maar er is één persoon cruciaal geweest in dit hele proces: mijn psycholoog. Urenlange sessies, gevuld met oorzaken, handvatten en herinneringen. EMDR, traumaverwerking, heel veel tranen en nog veel meer groei. Ten eerste geloof ik dat ik enorm geboft heb met de persoon die mij hielp, maar ik ging naar haar toe omdat het kón. Omdat ik me geen zorgen hoefde te maken over rekeningen die ik niet kon betalen, of die me zouden belemmeren in het maken van vervolgafspraken omdat andere dingen belangrijker waren of leken.

In de huidige maatschappij wordt er van je verwacht dat je op 110% meedraait. Werken, studeren, kinderen opvoeden, jezelf ontplooien tijdens een spirituele reis naar de Himalaya, drie vreemde talen leren en dat alles op social media tentoonstellen ‘or it didn’t happen’. De lijst wordt alsmaar langer en de druk om te presteren hoger. Niet iedereen kan daar tegen. Niet iedereen is opgewassen tegen die druk en sommige mensen gaan daaraan onderdoor.

Hoe prettig is het dan dat er therapeuten, psychologen en begeleiders zijn die je daarin kunnen ondersteunen? Die je manieren kunnen geven hoe om te gaan met druk. Die je kunnen helpen bij het leren omgaan met angstaanvallen. Of je vertellen dat je niet gek bent, als je vertelt over je dwangneurose, je eetstoornis of welke andere psychische aandoening dan ook?

Money money money
En hoe zorgwekkend is dan het nieuws dat grote zorgverzekeraars niet aan de gemaakte afspraken met zorgaanbieders voldoen als het gaat over het verlenen van psychische zorg? Of dat er zelfs gedaan wordt of psychische problemen zichzelf wel oplossen en hulp daarbij niet zinnig is.

Wachtlijsten worden langer, kosten worden hoger en mogelijkheden tot behandeling beperkter. In de afgelopen twaalf maanden had ongeveer een vijfde van de mensen één of meerdere psychische aandoeningen. En ruim vier op de tien mensen heeft ooit in hun leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad. Je collega, je buurmeisje, je vrouw of je kind, ze hebben allemaal kans op een psychische aandoening waarbij hulp zo gewenst is.

En wat doen de zorgverzekeraars? Die jagen de premies omhoog, vragen steeds meer geld voor steeds minder zorg of verbreken contracten, waardoor jouw plekje op de wachtlijst weer een vrije val maakt. Terwijl je misschien net aan de beurt was. De strohalm waaraan je je vastklampte leek zo dichtbij en is ineens weer zo ver weg.

M’n hart huilt voor die mensen. Omdat ik weet hoe hoog de nood kan zijn. Hoe hard de schreeuw om hulp. Voor mij was er op het juiste moment, de juiste begeleiding. Maar als we zo doorgaan met deze op geld beluste maatschappij, zal het wachten voor meer en meer mensen langer duren. Misschien wel te lang.

Ik vraag me af welke prijs er betaald moet worden voor het zover is.

Maar dat soort vragen zien we niet op de labels van ons theezakje.