Week 36. Maand 9. We naderen het einde en dat vind ik al even spannend als emotioneel. De afgelopen maanden ben ik best wel fan geworden van die dikke buik en dat kleine meisje erin. Uiteraard realiseer ik me dat het hele idee van kinderen krijgen is dat ze na een maand of negen daadwerkelijk ter wereld komen, maar toch.

Voor het zover is, hebben we nog een aantal dingen te doen. Om te beginnen, stoppen met werken! Vandaag is mijn laatste werkdag en ik kan niet zeggen dat ik daar bijzonder rouwig om ben. Natuurlijk doe ik mijn werk met plezier en zijn er collega’s die ik best zal missen. Maar om heel eerlijk te zijn, ben ik met mijn hoofd al weken ergens anders.

Het liefst ben ik thuis. Alleen. Rommelend tussen de spulletjes van miss mini, dagdromend over kleine vingertjes en trappelende beentjes. Me afvragen hoe lang ze nog op zich laat wachten. ‘Cocoonen’, schijnt dat te heten. Je lekker opsluiten in je eigen bubbel, zonder al te veel mensen om je heen. Je voorbereiden op één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven. Het voelt soms een beetje asociaal. Maar hee, ik ben schijnbaar niet de enige en ‘ze’ zeggen ‘het hoort erbij’, dus ik vind het gerechtvaardigd.

Eén van de dingen op het To-Do lijstje is het inpakken van de vluchttas. Hoewel ik bij die term een beetje het gevoel krijg dat een zwart wit gestreept joggingpak niet mag ontbreken (of, in het kader van de populaire serie: misschien beter oranje), betekent het niets meer dan de tas met spullen die klaarstaat voor als de tocht richting ziekenhuis gaat beginnen. Pyjama, wat makkelijke kleding, en kleertjes voor de kleine. Talloze variaties zijn erop de lijst van dingen die hierin niet zouden mogen ontbreken, gelukkig kom je met een beetje gezond verstand ook best een heel eind.

Tot ik van de week stuitte op een passage uit een boek van ene Jamie Li: sexy, but tired. but sexy. Ik heb mijn spellingcorrectie drie keer moeten corrigeren. Dit is echt de titel van haar boek. Schijnbaar verdient deze dame geld met YouTube filmpjes. Ik ben een jaar of tien te oud om deze rage echt te begrijpen, maar gezien haar bijna zestig duizend Instagram volgers, doe ze toch iets goed.

Dat goede heb ik in de betreffende passage echter niet kunnen ontdekken. In alle overige schaamteloze stukjes, over hoe je je op aanvraag moet laten nemen door je partner, overigens ook niet. Maar die laten we even achterwege. Van de verloskundige moet ik rustig aan doen, en de emoties die deze dame bij me losmaakt met haar semi prekende ‘laat je likken’ mentaliteit (maar wel met lipgloss graag), zijn niet goed voor de baby.

Nee, ik beperk me momenteel even tot zwangerschap gerelateerde berichten. Het stukje in kwestie adviseert om, alvorens je een mens op de wereld gaat zetten, nog even langs de nagelstyliste en kapster te gaan. Niet om je tijdens je laatste dagen van je verlof lekker te laten verwennen, maar zodat de behandeld arts je tijdens de bevalling kan complimenteren. Oh, en wax je doos. Scheren kun je vergeten, tenzij je Olympisch gymnaste bent. Maar wax je doos. Volgens haar dan he.

Dat lees je goed. Maanden van filmpjes kijken, boeken en magazines lezen en je voorbereiden op een kalme en ontspannen bevalling kunnen zo de prullenbak in. “Weetje opvangen, baantje haar steilen”, dat is alle voorbereiding die je nodig hebt. Als je haar maar goed zit. Oh, en een conceiler in je vluchttas. Want je gaat huilen bij de eerste ontmoeting met je baby. En die mag jou natuurlijk niet zonder make-up aantreffen.

Ik weet niet wat ik erger vind: het idiote beeld dat deze dame schept, door te doen of je uiterlijk belangrijk is op zo’n moment of het feit dat er inmiddels een vierde druk van dit boek aanstaande is. Een boek waarmee deze zogenaamde ‘influencer’ beïnvloedbare meisjesbreinen vervuilt en jongetjes het idee geeft dat ze kunnen neuken wanneer ze willen en hun vrouw er tijdens de bevalling hetzelfde bij zal liggen als op de avond dat hij haar ontmoette in de lokale kroeg.

Ik hoop van harte dat mevrouw bij haar eerstvolgende zwangerschap vanaf maand één in haar bubbel terecht komt.

Bij voorkeur eentje zonder laptop en internet en de sleutel ver, heel ver weg gegooid.

Dan ga ik nog even wat schattige babykleertjes strijken en een paar fraaie oma onderbroeken inpakken in de vluchttas.