Vandaag draag ik je 159 dagen bij me. Of eigenlijk 145, maar dat is schijnbaar hoe een zwangerschap werkt. Ik leer zo veel, over hoe een het allemaal hoort en werkt. Ik had geen idee hoe het zou zijn. Ik heb erover gedroomd, gefantaseerd en er zo hard om gewenst. Maar ik wist het niet. Ik had geen idee dat m’n hele leven over jou zou gaan. Nu al. Al m’n gesprekken, m’n Google zoekopdrachten, m’n social media berichten en al m’n gedachten. Ik wist niet dat kleding of schoenen kopen voor mezelf in het niet zou vallen, bij kleine rompertjes en stoere schoentjes.

Ik had geen benul van de hormonen en wat ze met me zouden doen. Je hoort en leest erover en als ze er dan zijn, overvallen ze je. Ik heb huilend op de keukenvloer gezeten, overmand door emoties, na een mislukte hartige taart. En ik heb zitten schaterlachen om reclames op de radio die ik normaal alleen maar bloed irritant vind.

M’n hele leven heb ik gedroomd van het moment dat ik mama mocht worden. En nu is dat moment aanstaande. Jij groeit al vijf prachtige maanden in mijn buik en het zijn de mooiste maanden uit mijn leven. Ik zie mezelf veranderen. Mijn haren zijn eigenwijzer dan anders en zo goed ik normaal kon uitslapen, zo vroeg ben ik tegenwoordig wakker.
Ik heb me geprobeerd voor te stellen hoe ik eruit zou zien. En hoewel ik de afgelopen jaren met een lichte tegenzin toe heb moeten geven, dat ook mijn ultra slanke taille langzaam verdween, ben ik nog nooit zo gelukkig geweest met mijn groeiende buik.

Ik heb het gezicht van een puber zonder clearasil en het maakt me niet uit, want mijn ogen stralen door jouw aanwezigheid. Je getrappel in mijn buik geeft me vlinders waarvan ik het bestaan niet afwist en doen me meer dan eens beseffen hoe mooi het leven kan zijn.

Ik had geen idee wat je met me zou doen. Hoe gelukkig je me zou maken en hoe je de band tussen je papa en mama nog sterker zou laten worden. Niemand vertelde me dat ik zou huilen als ik jouw wiebelende beentjes niet meer alleen zou voelen, maar ik deze wonderlijke ervaring met je papa kon delen. En hoe had ik kunnen weten dat één blik, op wat jouw geboortekaartje moet worden me zo zou ontroeren.

Ik wist het niet en zelfs al had iemand het me verteld, ik had het niet geloofd.

Ik ben zo benieuwd hoe je eruit ziet. Hoe je ruikt en hoe je kijkt. Of je dezelfde lieve lach hebt als je vader en wiens neusje je draagt. Ik hoop dat je papa’s lieve oortjes hebt en zijn zachte karakter. Ik ben benieuwd naar je stem en of je vingertjes om de mijne passen als je zoekt naar geborgenheid. Ik heb wel duizend vragen en met de dag komen er meer.

Lief klein meisje, als het goed is draag ik je nog een dag of 121 bij me. We zijn pas net iets over de helft, dus ik mag nog een poosje van je genieten. Zo in mijn buik, zo dichtbij me. Nog een paar maanden is het jij en ik saampjes. Ben je nog even alleen bij mij. Mijn grote droom, mijn grote wens, mijn aller diepste verlangen. Nog een paar maandjes koester ik je heel dichtbij.

Nog een paar maandjes kan ik je beschermen. Groei nog maar goed. Word maar sterk. Neem je tijd om je voor te bereiden op de grote wereld. En als het zover is, zullen wij er zijn.

We zullen klaarstaan. We lopen over van liefde en zullen er alles aan doen om jou net zo gelukkig te maken als jij ons nu al maakt.

Ons lieve kleine meisje, ons prachtige wonder. Wat kijken we naar je uit.