In groep zeven leerde ik mijn eerste ‘schoolboek Engels’. Het leren van de taal zat er al wat vroeger in, vanwege radio en televisie, maar daar waren dan ook eindelijk de opdrachten en toetsen.

Eén van de dingen die mij is bijgebleven van deze lessen is een liedje met de tekst ‘Anything you can do, I can do better. I can do anything better than you’. Vraag me niet naar de context, maar dat zinnetje schiet de laatste weken met enige regelmaat door mijn hoofd. 

Met een zwangerschap die bijna op de helft is, ben ik al aardig ingeburgerd in de Facebookgroepen en nieuwsbriefclans die er zijn, speciaal voor deze doelgroep. Een fijne plek voor je snelle vraag of acute probleem, er lijken altijd wel duizenden leden online. Bovendien een prima manier om likes te vangen voor je juf Ank verantwoorde traktatie, zelf gedraaide papillotten of nog nooit gehoorde babynaam die beoordeeld dient te worden. Om die beoordeling vervolgens van tafel te vegen onder het mom van ‘smaken verschillen’.

Dat laatste lijkt namelijk nogal een issue. Op een vraag hoeveel vrouwen bij de SVB gecheckt hebben hoe vaak de naam van hun (aanstaande) kind gegeven is, werd meer dan eens geantwoord dan het minimensje in kwestie de enige (bekende) drager van die naam is/wordt. Nu kan ik me best indenken dat Daan en Emma niet perse je voorkeursnamen zijn of dat je misschien waarde hecht aan iets meer originaliteit. Maar het aantal namen met meer dan vier lettergrepen, diverse X’en, Y’en en stomme H’s duizelde me werkelijk. Wilden deze mensen een originele naam voor hun kind of gingen ze voor de hoogste woordwaarde met scrabble?

Het lijkt soms of de overtreffende trap de enige optie is. In materiële zaken is dit in babyland niet anders dan in grote mensen land. Schoenen, broeken, shirts, ze kunnen altijd duurder. Gelukkig is er voor iedere knip een collectie en kun je ook met een wat krapper budget leuke dingen vinden.

Maar waar ik me ernstig over fascineer is het aantal rampscenario’s dat ik de afgelopen weken voorbij heb zien en horen komen als het gaat over zwangerschap, bevalling en moederschap.

Als je ergens iets vraagt over maagzuur, is er altijd een vrouw die vindt dat jij niet mag klagen, want zo veel Rennies als zij per dag eet, kun jij onmogelijk nemen. Aangekomen kilo’s? Hoe erg je ook op je voeding let, er is altijd iemand die nóg minder is aangekomen dankzij een fantastisch en uitgebalanceerd dieet, aangemeten door een Facebookconsulent die ze nog nooit heeft ontmoet. Of weinig kilo’s aankomen per definitie het doel is. Ook de variatie in zwangerschapskledij, complimenten van de arts of verloskundige of bloedwaarden zonder het slikken van medicatie of supplementen, blijken uitstekende onderwerpen om andere aanstaande mama’s de loef mee af te steken.

Om over de bevallingshorror nog maar te zwijgen.
“Heb jij er tien uur over gedaan? Toen was ik net begonnen.”
”Uitgescheurd? “Oh, dan moet je mijn totaal ruptuur-avontuur eens horen.”
“Heb jij een ruggenprik genomen? Ik kon het gewoon zonder.”

Ik kijk nu al uit naar de eerste weken na de bevalling, als ik aan het stuntelen ben met het nieuwbakken moederschap en ons kindje met moeite mijn borst vindt of niet wil slapen.

Wat een troostende gedachte, dat er dan een stormloop aan vrouwen klaarstaat om me te laten weten hoe snel het bij hen allemaal wel wilde lukken en hoe gezegend zij zijn met hun droombaby’s.

Het is alleen te hopen voor hen dat de namen van die kids ook uit te spreken zijn als ze erover op lopen te scheppen.