Boys3Life voor Mamabel

Als je in verwachting bent komt er veel op je af. Veel mensen voelen de neiging om je bang te maken met horrorverhalen. Als je in verwachting bent van een tweeling is dat niet anders. Want immers, elke tweeling wordt toch altijd veel te vroeg geboren? En ze wegen per baby minder dan een pakje suiker?

Ook ik heb me op verschillende momenten druk gemaakt om zulke dingen. Maar zoals ik de vorige keer al schreef, heb ik in het begin van de zwangerschap besloten dat ik fysiek de zwangerschap zou kunnen volhouden tot minstens 37 weken. Dat heeft me geholpen. En het is me ook gelukt. Op het randje, dat wel.

Het laatste trimester stond ik onder controle bij Dr. Karsdorp van het SFG in Rotterdam. En ik ben haar eeuwig dankbaar voor haar adviezen. Ze duwde me terug als dat moest, maar gaf me ook een zetje als het nodig was.

Zo ook bij de controle van 36 weken. Ik was er klaar mee. Echt klaar mee. De geboorte stond gepland voor twee weken later, op de 38 weken grens, maar ik wilde eerder. Ik wilde nu. Op de echo leken het flinke baby’s te zijn en niets stond ze in de weg om geboren te worden. Ze begreep dat ik aan het einde van mijn latijn was, maar vroeg me wel om nog een weekje te wachten. De 37 weken grens was prima en tenslotte had ik me daar ook op ingesteld.

Maandag 28 januari 2019 , exact 37 weken zwanger, mochten wij ons ’s morgens bij haar melden. Ze heeft toen de OK gebeld dat ik eraan kwam en toen begon het hele circus. De oudste is via de natuurlijke weg geboren, vanwege de grootte van de tweeling is er nu gekozen voor een keizersnede. Ik had dus geen idee wat me te wachten stond.

We kregen een kraamsuite waar ik me mocht omkleden. Na een uurtje wachten werden we opgehaald, iets na 13:00 uur. Op de OK stond een fantastisch team op ons en de kinderen te wachten. Alles werd helder uitgelegd en we werden stap voor stap begeleid. Ze hebben mij een ruggenprik gegeven en vrij snel erna zijn ze begonnen met het halen van de tweeling. Op mijn verzoek mocht ik kijken naar de geboorte van de kinderen. Je krijgt dan een soort raampje in het doek wat voor je gezicht hangt en zodra ze de kinderen eruit halen mag je kijken. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Omdat je niets voelt van de geboorte lijkt het me heel onwerkelijk om ineens een kind te zien. Nu heb ik gezien hoe ze een voor een uit mijn buik werden gehaald, heel bijzonder en om nooit te vergeten.

Ze zijn om 13:47 en 13:49 geboren, gezond en wel. We hebben ze allebei vast mogen houden, ze hebben bij ons gelegen en daarna zijn ze door een kundig team van kinderartsen helemaal nagekeken. Mijn partner, die in één klap voor het eerst vader was geworden van twee kinderen, is met ze mee gegaan naar boven terwijl ik nog verder verzorgd werd.

Elke ouder zal herkennen dat er een moment is waarop je de familie gaat bellen dat de geboorte achter de rug is. Wij hebben dit uiteraard ook gedaan. Elk gesprek was mooi en iedereen was heel blij dat ze gezond en wel geboren waren. Mijn partner belde zijn ouders en vertelde dat ze weer opa en oma geworden waren. Hij vertelde ook dat ze drie en vier kilo wogen. Mijn schoonmoeder vroeg nog even na of dat niet vier pond moest worden, want een tweeling was toch nooit zo zwaar?! Maar nee, wij hadden echt twee flinke jongens geproduceerd, samen zeven kilo.

Zeven kilo baby. Zeven kilo tweeling. En vooral: zeven kilo liefde.

***

De blog was eigenlijk af zoals hierboven. Maar ik heb er later toch nog iets bijgeschreven, omdat ik het passend vond om nog te delen.

Op de avond van hun geboorte hebben we ook mijn opa gebeld. Hij is de vader van mijn vader en is met 88 jaar nog erg scherp van geest. Ik vertelde hem dat hij wederom twee achterkleinkinderen erbij had, nummer tien en elf in rij. Ook heb ik de namen verteld, beide jongens zijn met hun tweede naam vernoemd. Toen ik de namen vertelde zei hij direct: ’Nicolaas? Zo heet ik ook! En je vader ook! Dat vind ik mooi meissie’.

Dinsdag 27 augustus 2019 is mijn opa op 89-jarige leeftijd overleden. Onverwachts en zonder ziekbed is hij uit ons leven geglipt. De afgelopen dagen heb ik vooral stil gestaan bij het feit dat hij nog heeft geweten dat ik mijn zoon naar hem vernoemd heb. Hij was daar trots op, maar om eerlijk te zijn was het voor mij vooral een eer dat ik zo’n geweldige grootvader heb gehad die het vernoemen waard is. Rust zacht, lieve opa.