Op Mamabel neem ik je graag mee in mijn leven als kersverse mama. Hoe baan ik me een weg door volle luiers en korte nachten? Welke gouden tip kreeg ik in de rij bij de supermarkt? En hoe ga ik om met de kritiek die je als kersverse mama te verduren krijgt? Zo nu en dan deel ik een lekker recept en kun je genieten van een gastblog. Veel leesplezier!
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: er wordt weer geslapen in huize Mamabel. Na zestien maanden tobben, nachtbraken, hazenslaapjes en wiegeliedjes, lijkt Annabel in de gaten te hebben hoe slapen werkt en hoe fijn het is om dat klokje rond te doen. Sinds de jaarwisseling maken wij nachten die wel wat weg hebben van die uit het pre-baby tijdperk en man, wat genieten we daarvan.
Sinds een paar maanden gaat Annabel naar de opvang. Eén dag in de week heeft ze vierhonderd stuks speelgoed tot haar beschikking, waar ze samen met een groep stuiterballen tussen nul en vier jaar oud, mee kan spelen. Hoewel ik het in het begin wel een beetje spannend vond, breng ik haar inmiddels met een gerust hart weg. Middels een app worden we keurig op de hoogte gehouden van haar eet-, slaap- en poepgedrag en we hebben inmiddels geleerd dat je nieuwe kleren beter kunt bewaren voor een andere dag dan de opvangdag.
Het eerste jaar van Annabel haar leven hebben we volledig met familie kunnen oplossen en dat vonden we heel fijn. Maar, als je het mij vraagt, is de kinderopvang echt van toegevoegde waarde voor Annabel nu ze iets ouder wordt. En wel om de volgende redenen:
Iedereen die weleens een (mama)blog leest, weet dat er honderden, zo niet duizenden, pagina’s zijn waarop wordt geblogd. Creatieve tiepjes die hun leukste ‘DIY’-tips delen, modebewuste mama’s die hun kind de nieuwste collecties van de mooiste merken laten showen en moeders zoals ik. Die met foto’s en stukjes tekst het wel en wee omtrent het leven van hun kind delen. Eerste stapjes, eerste lachjes, duizend uur slaapgebrek en iedere dag een nieuwe constatering of dilemma.
Lang voor Mamabel bestond, of ik überhaupt samen was met Papabel, gebruikte ik mijn toetsenbord om mijn ongeorganiseerde brein een beetje te structuren. Destijds schreef ik natuurlijk over hele andere zaken dan voedsel intoleranties, sprongetjes en gebroken nachten. Idiote actualiteiten konden rekenen op mijn ongezouten (en soms – achteraf gezien – enigszins kortzichtige mening) en zo nu en dan waagde ik me aan een stukje dromerige puberproza.
Van kleins af aan ben ik al dol op baby’s. Hun geur, de ieniemienie nageltjes op hun mini vingertjes, het zoete gepruttel als ze in je armen liggen te slapen. Ze zijn het ultieme geluk in de schattigste outfits en als je een manier zoekt om mij op te vrolijken, geeft op kraamvisite gaan een honderd procent glimlach garantie.
Mamabel voor We Are Wovens
Eigenlijk was het al duidelijk toen ik je uit bed haalde. Je anders zo vrolijke gezichtje stond verdrietig en ik zag aan je ogen dat er opnieuw tranen aan zaten te komen. Wat kan ik op zulke momenten terug verlangen naar mijn verlof. Dan plukte ik je uit bed, trok je een knuffelzacht boxpakje aan en deed heel de dag niet anders dan je kusjes geven en met je knuffelen. Maar de plicht roept. De koelkast is leeg en papa is aan het werk. We moeten op pad.
Boys3Life voor Mamabel
Oud & nieuw is nooit echt mijn favoriete moment van het jaar geweest. Vuurwerk vind ik leuk om naar te kijken, maar bij voorkeur van een afstand en niet uit de handen van mijn geliefde. Bubbels drinken moet ook kunnen op andere dagen en gezellig samenzijn met familie zit voor mij ook niet vast aan de jaarwisseling. Waarom dan toch deze blog?
Zo zit je onder je kerstboom van je borrel te nippen en zo is het half januari en hebben we collectief de drank en calorieën de deur gewezen. Met een beetje geluk ligt er weer groente in de groentelade, in plaats van dessertwijnen en kerstbonbons en lukt het om je voornemen tot het kwijtraken van een paar kilo waar te maken. Al eerder schreef ik dat mijn voornemen vooral is om wat bewuster met mijn eten bezig te zijn. Prettige bijkomstigheid zou zijn als mijn spijkerbroeken gewoon weer lekker zitten.
Het normale leven is weer begonnen. Helaas hebben noch Winston, noch die grote oranje vis hun weg naar ons huis gevonden de afgelopen jaarwisseling en dus bracht ik gisteren en vandaag weer ‘gewoon’ op kantoor door. De wekker deed zeer, het was buiten veel te koud en hoe sympathiek sommige collega’s ook zijn, ik kijk ’s morgens om zeven uur liever naar het gapende gezichtje van mijn dochter die tegen me aan gekruld ligt, dan naar mijn collega die een plak ontbijtkoek verorbert.
Hoewel ik de tijd van stoppen met roken en minder drinken al een poosje achter me heb gelaten, heb ik toch ieder jaar weer een aantal dingen die ik graag anders zou willen doen. Natuurlijk kan ik dat ook op 4 april besluiten, of 23 oktober. Maar collectief het nieuwe jaar beginnen met goede voornemens is makkelijker dan in je uppie halverwege de zomer te besluiten dat je echt niet meer doordeweeks wilt drinken. Bovendien is er, als je het mij vraagt, niets mis met zo nu en dan je gewoonten en gebruiken onder de loep nemen en kijken of dat allemaal wel zulke verstandige dingen zijn.
