Paddenstoelenrisotto
Wat eten we vandaag
Sinds een paar weken waait er een SIRE wind door huize Mamabel. Eentje die bij het gieren langs alle ramen en deuren, roept: ‘Een betere wereld, begint bij jezelf’. Met alle nieuwsberichten, trending topics op social media en influencers die ons duidelijk proberen te maken dat we er een klerezooi van maken, werd het tijd om te luisteren. Nee, de aarde is niet onuitputtelijk en ja, je kunt wat doen.
Zeven kilo
Boys3Life voor Mamabel
Als je in verwachting bent komt er veel op je af. Veel mensen voelen de neiging om je bang te maken met horrorverhalen. Als je in verwachting bent van een tweeling is dat niet anders. Want immers, elke tweeling wordt toch altijd veel te vroeg geboren? En ze wegen per baby minder dan een pakje suiker?
Kleren maken de baby
Mamabel voor BijMama
Vroeger beschouwde ik mijzelf als één van de weinige vrouwen die niet van shoppen hield. Uren struinen door winkels en boetiekjes en altijd ruimte in de kast voor iets nieuws, ik snapte er niets van. Tot ik een dochter kreeg en kleding kopen net zo vanzelfsprekend werd als ademhalen. Dat moest anders. In navolging op een Instagram mama, besloot ik een maand geen kleding te kopen voor miss mini. Licht beschaamd moet ik bekennen dat ik dat écht heel lastig vond. Het was zo in mijn rondje winkelcentrum ingebakken om nog even door de rekken met mini kleertjes te zoeken, dat ik wat onwennig binnen tien minuten aan het einde van de winkelstraat stond toen ik dit oversloeg.
Benieuwd wat hieraan vooraf ging?
Lees het hier
Daar gaat ze
Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik slechter tegen verandering kan. Wanneer ik iets op mijn computer al jaren op dezelfde manier doe en een update gooit alles om, heb ik echt even nodig om om te schakelen. En toen ik vorige week met mijn nieuwe telefoon zat te spelen en per ongeluk mijn tijd- en weerwidget de prullenbak in bonjourde, was ik een uur lang een hele onprettige versie van mezelf (aldus mijn lief) tot ik de widget weer terugvond.
Er was er één jarig
Als je kind bijna één wordt, lijkt het of heel de wereld daarvan op de hoogte is en denkt dat jij dat niet bent. Dus wordt het je zo’n dertig keer per dag verteld. “Ze is bijna jarig he?”. Zo hard als ik mijn best deed om niet geconfronteerd te worden met het idee dat mijn baby straks geen baby meer zou zijn, zo hard deed de tijd zijn best om dat proces te bespoedigen.
Twee violen en een trommel en een fluit
Aankomende zondag wordt onze lieve Annabel één. Een mijlpaal die wat mij betreft nog wel wat langer op zich had mogen laten wachten, maar daar dacht vriendje tijd anders over. We begonnen net te wennen aan het leven met een baby en zo ruilde ze haar gekraai in voor heuse woordjes en haar kruipmoves voor voorzichtige stapjes langs de bank. Om over de rest van haar ondeugende capriolen maar te zwijgen. Onze bijna dreumes is een ware avonturier en zelf lijkt ze haar nieuwe features met de dag interessanter te vinden.
Rozengeur en maneschijn, en de rest
Nu de eerste verjaardag van miss mini in rap tempo nadert, is het tijd om een beetje terug te blikken op mijn eerste jaar moederschap. De dingen die leuk zijn komen aan de lopende band voorbij, maar het blijft toch een ander verhaal om te schrijven over de dingen die niet leuk zijn. Ja, ik weet dat ik blij mag zijn dat ik moeder ben. En ja, ik wist de meeste van deze dingen van tevoren. Maar dat wil niet zeggen dat het hele moederschap daarom één groot feest is. Omdat de laatste klaagblog op een berg herkenning kon rekenen, hier nog een kleine aanvulling.
Dit zijn, als je het mij vraagt, de minst leuke dingen van het moederschap so far.
Picture perfect
Binnenkort mag ik mijn abonnement verlengen. Een paar weken terug overwoog ik nog een sim-only, maar of de duvel ermee speelt, krijgt het ding kuren een maand voor het einde van mijn contract. Dat kleine sterretje in het scherm is niet onoverkomelijk, maar een camera die na het klikken drie seconden nodig heeft, kan de bedoeling niet zijn met een beweeglijke bijna-dreumes in huis (janken).
I got it from my momma
Toen ik nog mini Ilsje was en dertig ‘echt oud’, had ik de wildste toekomstdromen en voornemens. Een wereldreis stond bovenaan mijn verlanglijstje (zo noemde je vroegâh je bucketlist), ik zou met een camper door Australië crossen en ik zou een boek schrijven. Waarover wist ik niet, dat was op dat moment ook niet belangrijk. Ik zou iedere dag biefstuk eten en ik zou nóóit op mijn moeder gaan lijken. Niet omdat mijn moeder zulke vreemde dingen dacht of deed, maar gewoon omdat je als jong meisje alles beter weet en je moeder er echt niets van snapt.
