Regelmatig krijg ik lieve reacties van mensen, dat ze het leuk vinden hoe ik zo geniet van ons kleine meisje. Je kunt er niet omheen, mijn social media draait veelal om haar. De mensen die daar gek van werden hebben inmiddels bijna allemaal de digitale banden verbroken (gelukkig alleen digitaal) en het lijstje met gelijkgestemden groeide. Ook hier, op Mamabel, gaat het (je verwacht het niet) over Annabel.

Mensen genieten van haar blije bekkie, van mijn immer verliefde woorden of van de verhalen over alledaagse dingen. Het oogt vrolijk, opgewekt en ontspannen. Een trotse mama met haar vrolijke dochter. Want, zoals dat zo vaak gebeurt online, de mooie dingen delen we en de lastige momenten houden we voor onszelf.

In de aanloop naar je zwangerschap, maar ook tijdens en in voorbereiding op je bevalling zijn er eindeloze lijstjes met tips, tricks en motiverende teksten om iedere fase glansrijk te doorstaan. Maar ook waarschuwingen, dingen om rekening mee te houden gedurende de zwangerschap of in de kraamweek. Bekkenklachten, kraamtranen, stuwing. We kennen het allemaal.

Wist je dat de fysieke prestatie van het baren van een kind, gelijk is aan die van het lopen van een marathon? Maar hoe verstrekkend kunnen de fysieke gevolgen van die prestatie zijn? En hoeveel impact heeft het kersverse moederschap op je mentale staat van zijn als de kraamweek er eenmaal op zit? Daar hoor je nauwelijks wat over.

Onlangs in een gesprek met twee vriendinnen, bleek dat we alle drie best wat hadden overgehouden aan de zwangerschap en de bevalling. Het is bepaald geen kroegpraat, maar toen het onderwerp eenmaal op tafel lag, bleek het een feest der herkenning. Het zijn dingen die we vaak alleen in besloten kring uit durven spreken. Omdat we ons schamen? Of te hard zijn voor onszelf?

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet fysiek herinnerd word aan de bevalling van onze dochter. Al eerder schreef ik over het zwangerschapssouvenir dat platvoeten heet. Helaas beperkt deze kwaal zich niet tot de schoenenkast, maar is het een aandoening die nog flink zeer kan doen ook. Beurse voeten na een flink stuk wandelen en knikkende enkels na opgevouwen onder een dekentje op de bank te hebben gezeten. Een houding die tot voor kort enkel slaapvoeten opleverde.

Mijn blaas is na de zwangerschap nooit meer de oude geworden (al was ik altijd al een enorme zeikerd) en je kunt je voorstellen dat dat niet de enige verandering is die ‘down under’ plaatsvond. Aambeien, incontinentie, pijn tijdens de seks (als je het al op kunt brengen om dat te hebben of je libido er hoog genoeg voor is). Het is slechts een greep uit de kwalen die voort kunnen komen uit de zwangerschap en de bevalling.

Ik begon dit stuk te schrijven met de intentie volledig transparant te zijn, omdat ik merk dat daar behoefte aan is. En toch maak ik er een algemene opsomming van, omdat ik weet dat de reacties anders niet van de lucht zullen zijn. ‘Je hoeft niet alles te delen’, vinden mensen. Maar dan wordt het dus wel erg eenzijdig. Vind ik. Toch weerhoudt de gene me van een oprecht beeld.

Ook mentaal ben ik niet dezelfde. Op zich niet vreemd, gezien het feit dat mijn hart zich tegenwoordig buiten mijn borstkas bevindt en mijn hoofd het daar nog een beetje moeilijk mee heeft. Maar dat is niet het enige. Het chronische slaaptekort heeft mijn concentratieboog dusdanig beïnvloed dat ik soms aan het einde van een e-mail al niet meer weet hoe deze begon. Boeken lezen begin ik niet meer aan en ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst een voetbalwedstrijd van de eerste tot de laatste minuut keek. Ik kan het toch niet volgen.

Ik voel me kwetsbaar. De maatschappij verwacht van mij dat ik alles kan. Een baan, een huishouden en een leuke mama zijn. Uitspreken dat ik dat soms zwaar vind, kan rekenen op “En dan is je kind nog maar zo klein” of “Wacht maar tot je er nog meer hebt”, terwijl ik soms gewoon een bemoedigende “Nou he”, of een glimlach nodig heb. Op het werk ben ik ineens ‘de parttimer’, mis ik dingen, zowel sociaal als zakelijk, en kost het me meer moeite om dingen bij te houden. Thuis zijn was nooit eerder zo fijn, maar ik vind het lastig om na een dag werken thuis te komen, te koken, m’n moppie op bed te leggen en me te realiseren dat ik ook daar dingen heb gemist.

Ik baal dat de betrokkenheid, die er zo uitbundig was rondom de zwangerschap en kort na de geboorte, iedere dag een beetje meer verdwijnt. Het doet zeer dat vriendschappen onder vuur liggen, omdat mijn leven er nu zo anders uitziet. Maar tegelijk heb ik de puf niet om het nieuw leven in te blazen, of vind ik het soms lastig om weer uit te moeten leggen dat ik haar nu eenmaal niet alleen thuis kan laten en mijn ouders ook al geen kinderdagverblijf hebben.

Ik ben moe. Sommige nachten ben ik blij als ik drie uur slaap en me aankleden en knuffelen met mijn dochter is dan het enige noemenswaardige dat ik doe op de dag die volgt. Als er tenminste niet gewerkt hoeft te worden of er andere verplichtingen zijn. En het aantal keren dat ik mezelf het afgelopen half jaar mooi heb gemaakt om op pad te gaan, is op één hand te tellen. De prioriteiten liggen elders.

Onze dochter is het mooiste wat mij ooit is overkomen en ik ben intens dankbaar voor haar geboorte. Mijn grootste wens ging in vervulling toen zij mij mama maakte en ik kan me een leven zonder haar niet meer voorstellen.

Ze maakt me dolgelukkig en compleet. Mama zijn is de mooiste taak die ik ooit kreeg. Maar ook by far de zwaarste.

Dus deel ik dit. Niet zo vrolijk en opgewekt. Maar wel de waarheid. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik niet de enige mama ben die zich zo voelt. En omdat de lijstjes tijdens de zwangerschap me hebben geholpen, maar ik een beetje nazorg mis.

Gedeelde smart is halve smart. En misschien vindt er ergens een andere mama troost in mijn woorden, zoals ik troost vond bij mijn vriendinnen: je doet het goed mama!

Je doet het goed.