Al zo lang als ik me kan herinneren, ben ik een goede slaper geweest. Specifieke voorkeur voor mijn eigen bed heb ik niet. Je kunt me op maandagmorgen gerust onder m’n bureau, onder een dekentje leggen op het werk, en ik ontwaak ergens tegen de lunch. Ook op vakanties en weekendjes weg heb ik doorgaans geen moeite met slapen. Geen klachten omdat het mijn eigen matras niet is en ook geen heimwee naar m’n eigen dekbed. Het enige wat trouw mee verkast wordt als ik op pad ga, is m’n kussen. Maar zelfs zonder, kom ik de nacht (of dag) wel door.

Vroeger sliep ik zonder moeite het klokje rond. Na een avondje stappen, om m’n roes uit te slapen. Maar ook gerust na een avond vakkundig niets doen in pyjama, zette ik dat niets doen nog even horizontaal voort, tot ver in de volgende dag. Slapen was een van m’n favoriete bezigheden. Nog steeds functioneer ik op mijn best na een fatsoenlijke nacht van acht aaneengesloten uren slaap.

Het zal geen verrassing zijn dat in mijn droomrelatie met m’n bed, de nodige scheuren zijn ontstaan. De komst van een kleintje schopt een hoop dingen in de war, maar het slaapritme steekt met kop en schouders uit boven alle verstoorde ritmes, aangepaste structuren en ingewikkelde schema’s.

Het is heus geen straf om vroeger wakker te worden. Nu ik mijn zaterdagavonden niet meer aan de bar doorbreng, maar op de bank, is gewekt worden door miss mini om half acht helemaal niet erg. Sterker nog, ik kan bijna horen hoe sommige lezers (moeders met nachtbrakers) denken “HALF ACHT? Dat is uitslapen man”. Daar ben ik het dan weer niet helemaal mee eens, maar half acht is best oké. Sterker nog, soms wordt het kwart over acht. Dat neigt wel naar uitslapen ja. Tel daarbij op het aller vrolijkste smoeltje aller tijden, vergezeld door een paar wilde trappelbeentjes en ik vind het niet erg meer om op te staan.

Het is ook al niet het einde van de wereld als mevrouw ‘s nachts honger heeft. Eigenlijk ben ik best jaloers. Ik zou ook wel midden in de nacht wakker willen worden binnen een minuut nadat ik ben ontwaakt, een berg calorieën te verorberen. Het liefst in de vorm van een pizza. Of Ben&Jerry’s. Maar mini neemt genoegen met melk en gaat daarna tevreden weer slapen. Ook dat kan erger. Die extra knuffelmomenten koester ik, want ze wordt me toch al veel te snel groot.

Overdag hebben we ook al weinig te klagen. Drie keer per dag wordt het getrappel met de beentjes op het speelkleed en getrain van de stembanden als antwoord op de box mobile, ingeruild voor een dutje. Soms met een beetje gebrom vooraf, meestal enkel voorafgegaan door een reeks bewegingen die nog het dichtst in de buurt komen van die van een slak. Door ons ook wel liefkozend slakken genoemd. Ze valt vaak binnen een paar minuten in slaap, met twee vingers in haar mond als speen.

Dus eigenlijk valt het allemaal best mee, als je eenmaal een lekker ritme te pakken hebt. Maar dan breekt er weer zo’n weergaloze sprong aan. Is half acht wakker worden ineens een luxe waar ik alleen maar van kan dromen en besluit mevrouw de dag om half zeven te starten. Terwijl ze die nacht nog in etappes genoot van een drie-gangen diner. Maakt ze er een sport van om vijf uur te willen eten, als de wekker om zes uur staat. Deze mama achterlatend met een schamele vier uur slaap, waarvan maximaal anderhalf aaneengesloten.

Dan valt het even helemaal niet mee. Dan verlang ik naar een zaterdag waar ik een gat in de dag slaap. Een nacht met meer dan drie aangesloten uren slaap. Dan is er niet genoeg koffie op de wereld om deze slaapverslaafde draaiende te houden. Of niet genoeg Rennies om die poging het tegendeel te bewijzen weer te verhelpen.

Het voordeel is dat het vanaf hier bijna alleen maar beter kan worden. Het nadeel is dat ik liever gewoon acht uur slaap.

Gelukkig nog maar zes sprongen te gaan.